Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede
|
Personeelsgebrek kan het wel zijn.
Er zijn bitter weinig EU-ambtenaren. De EU delegeert vrijwel alle controletaken aan de lidstaten zelf, en controleert dan alleen maar deze controles, hoofdzakelijk via haar Rekenkamer, maar theoretisch ook via de dienst voor fraudebestrijding OLAF, in feite een grote mat waar alles wat niet deugt onder wordt geveegd.
De Rekenkamer heeft een betere reputatie dan OLAF (OLAF stuurde o.m. de stern-reporter Hans-Martin Tillack de politie op zijn dak omdat hij niet schreef wat ze wilden lezen). Dat komt doordat ze jaar na jaar de rekeningen min of meer afkeurt, maar ja, veel meer dan dat de Rekenkamer haar nek niet in plaats van de Commissie wil uitsteken betekent het ook niet. De leden van de Rekenkamer worden voorgedragen door de lidstaten, en zijn dus van de lidstaten afhankelijk voor de verlenging van hun mandaten. Het is zoals met de Commissarissen en de rechters van het Hof van Justitie (die geen normale rechters zijn, maar voor de helft ministers van justitie): in de verdragen staat dat ze onafhankelijk zijn. Tegelijkertijd maken de verdragen hen juist afhankelijk van partijhoofdkwartieren in de lidstaten, en die hebben ook hun mannetjes bij de Commissie, de Raad, het Parlement...
Met andere woorden: op alle niveaus, in de lidstaten en daarboven, controleren de knoeiers uiteindelijk zichzelf. Geen wonder dat Marta Andreasen, parlementslid voor de UKIP, de rekeningen volstrekt onbetrouwbaar achtte, maar kreeg ze voor het Hof van Justitie gelijk?
Tja, die rechters worden via hetzelfde soort procedure benoemd, en herbenoemd, als de leden van de Rekenkamer. Geen wonder dus dat de rotzooi blijft broeien.
Het gebrek aan transparantie wordt door het Verdrag van Lissabon bestendigd en is eigenlijk de laatste jaren nog veel verergerd. En geen haan die daarnaar kraait, zelfs niet bij de tegenstanders van dat verdrag. Omdat je het tussen de regels moet lezen! En daarvoor is niet in de lidstaten, en nog minder bij de opposanten, de nodige deskundigheid voorhanden. Niet voor niets maken 100 000 bladzijden "communautair acquis" de EU-regelgeving tot een ondoordringbaar maquis: zo kunt u beter worden gemanipuleerd, niet alleen door uw politici, maar ook door hen die hen, met behulp van het "maquis communautaire" manipuleren. Aan de touwtjes trekken uiteindelijk een paar multinationals en grote bankiers.
Personeelsgebrek kan het dus wel zijn; de Rekenkamer telt een paar honderd controleurs voor een half miljard potentiële huidige of toekomstige fraudeurs... Maar zal het EU-personeel iets aanklagen? Wie in deze crisistijden 10 000 euro per maand verdient als controleur gaat toch niet moeilijk doen wanneer de heer en mevrouw Hogerhand beslissen dat alleen de futiliteiten niet in de doofpot thuishoren? De gouden kooi van de ambtenaren staat ook transparantie in de weg. Het geld van de belastingbetaler zou beter besteed zijn als er minder nationale ambtenaren waren, meer EU-ambtenaren om dezen te controleren en daarnaast rechtstreeks te controleren, en als laatstgenoemden minder "goed" werden betaald.