Vreselijk moeilijke vraag.
Ik zou zeggen laat individuele omstandigheden doorwegen, maar laat die niet te ver gaan.
Mijn eerste voorkeur zou zijn: zwangerschapspreventie.
Condoomgebruik en pilgebruik zijn zo veralgemeend. Hoe is het mogelijk dat men er toch nog in slaagt ongewenst zwanger te worden?
Indien het gaat om te weinig kennis of verzaken aan het gebruik van deze middelen (maw een beetje verantwoordelijkheidszin) vraag ik me af hoe deze mensen de verantwoordelijkheid kunnen dragen voor een kind. Hiermee wil ik niet zeggen dat dan maar tot abortus moet worden overgegaan, ook al is het kind 8 maand en 30 dagen. Alsjeblieft niet.
Het kan ook dat de voorbehoedsmiddelen niet werkten.
Of wil men misschien aborteren omdat de relatie ondertussen niet meer zo goed loopt ? De vrouw nog niet klaar is voor een kind omdat ze nog eerst aan haar carriëre wil werken? De vrouw nog te jong is en nog wil genieten van het leven en haar nog 'orginele' lichaam (bv modellencarriëre)?... Mag men dan overgaan tot abortus? Een ongelukje wat de ouders niet mogen weten? Misschien is het van een 'verkeerde' partner? Mag dit dan, ook na 12-weken?
Wat met mensen die al voor de derde keer de abortuskliniek komen binnenwandelen?
Begin maar eens te antwoorden op dit soort vragen.
Ik zou mezelf al snel afvragen hoe goed een moeder kan zijn indien ze besloten heeft dat ze het kind niet wil en wat voor een toekomst het kind bijgevolg zal krijgen.
Ik kan enkel maar hopen dat abortus niet als volgt gaat: je belt naar een kliniek, maakt een afspraak, laat het gebeuren en wandelt buiten. Ik hoop vooral dat de begeleiding voor de keuze zéér goed is zodat de keuze heel weloverwogen gebeurd. En dat dit ook geldt voor de begeleiding na. Om te voorkomen dat de vrouw psychische problemen krijgt, maar zeker ook om te voorkomen dat ze binnenkort weer, of een vriendin van haar, op de stoep staat. Niet iedereen hanteert dezelfde ethische waardes.
Ik kan me dan weer situaties bedenken waarin abortus opportuun lijkt:
Wat als je pas na de twaalfde week ontdekt zwanger te zijn, door bijvoorbeeld een verkrachting. Fysiek bijna onmogelijk. Maar je weet maar nooit. Misschien wijt men de afwezigheid van menarche aan pilgebruik, of andere. Want de pil is niet altijd waterdicht.
Of ondertussen blijkt dat je ziek bent, of het kind, of je partner. Waardoor je vreest dat je er niet tegoei voor zal kunnen zorgen.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door manta
Ik vraag me af of die artsen wel zekerheid hebben of diezelfde vrouwen het mentaal wel aankunnen om voor de rest van hun leven die gebeurtenis met zich mee te dragen ...
Hoeveel zijn er niet die er spijt van krijgen of die gebukt gaan onder depressies (of erger , zelfmoord overwegen of plegen) omdat ze het schuldgevoel niet aankunnen ???  |
Studies zouden een interessant licht kunnen werpen op deze vraag.
Ik vraag me zelf eigenlijk eerder af of mensen die ervoor kiezen het leven van een ongeboren kind te laten eindigen, mentaal wel in staat zijn om indien dat niet gebeurt voor dit kind te zorgen.
Hoe is het om levenslang gebonden te zijn aan een kind dat je eigenlijk niet wou/wil? Wat kunnen de gevolgen zijn voor dat kind?
Is de kans dan niet reëel dat er meer 'vondelingen' zullen worden gevonden?
Soms zijn er namelijk mensen die een kind ècht niet willen.
Helaas zijn er ook soms mensen die labiel zijn en onder druk van de omgeving het kind laten weghalen.
De vraag is dus:
wat is het slechtste voor de mentale gezondheid van de moeder:
een ongewenste zwangerschap uitdragen en een ongewenst kind krijgen (en hoe zit het dan met de mentale gezondheid van dit kind, later?) vs de zwangerschap afbreken.