Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Zwartengeel
Dat maakt weinig kans omwille van de politieke geladenheid. En al zeker niet in een land als België, waar het nog alle dagen WO2 is.
|
In de jaren negentig van de vorige eeuw deed NL PvdA-politicus Thijs Wöltgens uit NL Limburg een oproep voor een Duits-Nederlands samengaan. Dit kon volgens hem niet losgezien worden van de 'logische, politieke integratie in de EU' en bovendien waren de verhoudingen tussen de twee landen na de Tweede Wereldoorlog nog nooit zo 'goed en harmonieus' te noemen. Hij kreeg onmiddellijk bijval van zijn toenmalige partijleider, Wim Kok, die kort daarop een lintje kreeg uit handen van bondskanselier Helmut Kohl.
De argumenten die Wöltgens gebruikte, klonken toch heel pragmatisch en nuchter, alsof hij zeggen wilde: "Ja, waarom eigenlijk niet?". Men vond het wel goed, maar de achterliggende gedachte was dat een samengaan met Duitsland 'toch niet erg realistisch' zou zijn. Laat hem maar.
Hoe anders is dat als de Nederlands-Vlaamse hereniging ter sprake wordt gebracht. Er is inmiddels, ook op dit welbespraakte forum, heel wat gezegd, gezaagd en gediscussieerd over dit thema, dat een schier eindeloze hoeveelheid onderwerpen bevat. Als het over deze hereniging bestaat, put men zich uit in nadelen, onoverbrugbare verschillen, nationalisme en zelfs rechts-radicalisme, vendelzwaaierij en dergelijke meer. Dan zijn pragmatisme en nuchterheid ineens ver te zoeken.
Mag ik dat rekenen onder het hoofdstuk 'selectieve verontwaardiging'?