In de ban van het Blok
Door Wim Schamp
Politicsinfo.net Brussel [size=6]17/07/2001 [/size]
Op 29 juni velde de Correctionele Rechtbank van Brussel oordeel in de zaak tegen het Vlaams Blok. Het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van Johan Leman en de Liga voor de Mensenrechten van Paul Pataer wouden het Vlaams Blok doen veroordelen wegens inbreuken op de wetgeving tegen het racisme. Rechter Vernimmen verklaarde zich onbevoegd, erop wijzend dat het hier desgevallend om een politiek misdrijf gaat, en dat daarvoor alleen het Assisenhof bevoegd is.De logica zelf, ware het niet dat de "politiek onbevoegde" rechter zijn vonnis motiveerde met een paar klinkende politieke uitspraken. Enerzijds betoogde hij dat elke vorm van nationalisme onvermijdelijk tot oorlog voert, iets wat in het verleden genoegzaam bewezen zou zijn. De restanten van de – nog immer – nationalistische Volksunie zullen het graag gehoord hebben.
Anderzijds hekelde hij het huidige vreemdelingenbeleid, waardoor "in een paar decennia tijd op onomkeerbare wijze een andere maatschappij zal gesticht worden voor de komende en alle toekomstige generaties". In die maatschappij zullen "inwoners van hetzelfde land niet meer dezelfde waarden delen en zal met moeite een sociale consensus te vinden zijn". In één adem bracht hij begrip op voor de "600.000 stemgerechtigde Belgen die voor de partij Vlaams Blok kozen". Gaat het hier om "600.000 mededaders die hun onmisbare steun verlenen aan het misdrijf ?". Of willen deze mensen trouw blijven aan "de waarden van de overledenen die ons omringen, de waarden van al onze voorgangers wiens inspanningen en ontberingen ons milieu, onze steden, ons land hebben opgebouwd ?".
Leman en Pataer hapten naar adem. Dat hadden ze niet verwacht. Pataer was zo zegezeker dat hij nog voor het proces de ware bedoelingen van zijn pleiters vrijgaf : het Blok financieel droogleggen, met op termijn het buiten de wet stellen van de partij. "Natuurlijk is dit een politiek proces", voegde hij er triomfantelijk aan toe. Rechter Vernimmen knoopte het in zijn oren, en vond meteen de stok om het kalf mee rond de oren te slaan.
De reactie liet niet lang op zich wachten. PS-voorzitter Di Rupo riep het parlement op om nog voor het zomerreces een wet te stemmen die het Vlaams Blok van zijn overheidsdotatie zou beroven. De Vlaamse partijen reageerden voor één keer eensgezind, en Di Rupo's voorstel belandde in de prullenmand.
Op hetzelfde moment raakten de resultaten van een opinie-onderzoek over Vlaanderen bekend. Daaruit bleek dat buitenlandse "opinion-makers" weinig of niets weten over Vlaanderen, tenzij dat extreem-rechts er veel noten op zijn zang heeft. Conclusie van de eminente opinion-makers : zoiets is schadelijk voor het imago van Vlaanderen. En dat knoopten Patrick Dewael en Norbert De Batselier in hun oren. De eerste verklaarde het Blok onverbiddelijk de oorlog. Dat nooit meer, was de ondertoon van Dewaels 11 juli-toespraak en hij haalde er prompt grootvader Vanderpoorten bij. Vanderpoorten liet tijdens de oorlog het leven in het concentratiekamp Buchenwald. De Batselier maakte eveneens van 11 juli gebruik om het Blok tot vijand nummer één uit te roepen. Volgens De Batselier kan de strijd tegen het Blok het best geleid worden door een "Democratisch Platform" waarbij alle democraten – verplicht ? – kunnen aansluiten.
Hoezeer Vlaanderen begin juli in de ban van het Blok verkeerde, bleek overvloedig uit de discussie over de rechtstreekse verkiezing van de burgemeesters. De Vlaamse partijvoorzitters en ministers hadden tijdens deze discussie maar één ding voor ogen : kunnen we het systeem zodanig aan boord leggen dat Filip Dewinter geen burgemeester wordt in Antwerpen ? Democratie "�* la carte" dus. Dat de rechtstreekse burgemeesterverkiezing ooit een stokpaardje was van de VLD, zal deze partij vandaag worst wezen. Liever 100 kreupele ezels tussen Tongeren en Blankenberge, dan 1 Dewinter in Antwerpen, zo luidt het nieuwe motto.
Meer en meer commentatoren beginnen zich over de Blokobsessie van onze regeerders vragen te stellen. Het Blok in de schijnwerpers zetten, betekent immers reclame maken voor het Blok. Meer nog : door zijn pijlen alleen naar het Blok te richten, promoveert men deze partij tot enige – en dus geloofwaardige – oppositie.
Het spreekt vanzelf dat in zo'n scenario de CVP het gelag betaalt. Want iedereen die bij de volgende stembusgang zijn ontevredenheid met het beleid wil uiten, wordt quasi-biologisch naar het Blok gedraineerd. Het is de welbekende Pavlov-refleks.
Zou het kunnen dat sommigen binnen de meerderheid al een tijdje met dit scenario spelen ? Het zou in elk geval het toppunt van perversiteit zijn. Maar uitgesloten is zoiets nooit. Enkele maanden voor de Franse parlementsverkiezingen van 1986 voerde de uittredende PS-regering het "proportionaliteitsbeginsel" in. Het proportionaliteitssysteem heette veel representatiever en democratischer te zijn dan het totnogtoe geldende "meerderheids-systeem". Het gevolg was dat voor het eerst (en voor het laatst) een heel legioen verkozenen van het Front National zijn intrede deed in de Assemblée. Vandaag wordt algemeen aangenomen dat Mitterrand het brein achter die operatie was. Mitterrand rekende erop dat met het proportionaliteitssysteem voldoende FN-parlementairen zouden verkozen worden om de verenigde oppositie van RPR en UDF van de absolute meerderheid te houden. De opzet mislukte en de nieuwe premier Chirac haastte zich om terug te keren naar het oude meerderheidssysteem.
Wie zichzelf uitroept tot grote democraat, moet bovendien �*lle vragen stellen. Over de advocaten van Leman en Pataer bijvoorbeeld. Behalve de brave Raf Verstraeten waren dat in het Blok-proces Jos Vandervelpen en Luc Walleyn (deze laatste niet te verwarren met zijn Agusta-naamgenoot). Sinds jaar en dag zijn Vandervelpen en Walleyn de frontpleiters van de PvdA. Deze partij ijvert tot vandaag voor "de vernietiging van het kapitalistische staatsapparaat en de oprichting van een socialistische staat" (wekelijkse colofon Solidair). De paradijselijke voorbeelden van Lenin, Stalin, Mao, Kim Il Sung en Pol Pot staan onze inlandse marxist-leninisten daarbij voor ogen. Onlangs presteerde de PvdA het zelfs om de Servische concentratiekampen in Bosnië in vraag te stellen. De schokwekkende beelden van uitgemergelde mannen achter rijen prikkeldraad zouden in werkelijkheid gemanipuleerde video-opnames zijn van mensen "die niet eens gevangen waren" (Solidair, 30 mei). Tijd om de procedure op gang te trekken die de PvdA buiten de wet stelt ? Bibliotheekverbod voor het partijblad Solidair wegens "negationistische propaganda" ? Als onze Blok-obsessionelen hun redenering consequent doortrekken, luidt hun antwoord ja.
Ja, was ook het definitief antwoord van de Kamer op Lambermont. De PSC werd er opnieuw bijgetrokken, en ondanks eerdere ontkenningen ook het Europees verdrag ter bescherming van nationale minderheden. Een en ander kwam via een dermate openlijke koehandel tot stand, dat Verhofstadt er definitief zijn NPC-statuut bij inschoot. Dat laatste was ook de algemene teneur in de pers. En dat is nieuw. Want totnogtoe konden Verhofstadt en zijn regeringen op een schier onuitputtelijk krediet bij de pers bogen. Dat krediet maakte zelfs deel uit van de paars-groene strategieën. Nu het krediet op is, wordt het voor de premier een stuk moeilijker om zijn beslissingen te "verkopen". De tijd dat men beloftes kon lanceren zonder ze onmiddellijk uit te voeren, behoort voorgoed tot het verleden. En met economisch onweer op komst zullen "creatieve maatregelen" snel ontmaskerd worden als botte besparingen. Net zoals in de tijd van Dehaene. Maar met dat verschil dat Dehaene het kind bij naam noemde. Is de boemerang op komst ?
Wim SCHAMP
|