Het volledige artikel uit de Morgen.
Men hoeft niet noodzakelijk Blokgezind te zijn om te merken dat die man is eigenlijk zichzelf aan het verliezen is de laatste dagen.
Denkt hij werkelijk dat hij alleen de énige echte waarheid bezit ? Mag nog iemand anders denken , zelfs al is men niet Blokstemmer ?
YVES DESMET POLITIEK HOOFDREDACTEUR
STANDPUNT
Angst.
Het blijft verbazingwekkend met welke kromme redeneringen sommige opiniemakers in dit land het Blok blijven bijspringen. Gewezen De Standaard-hoofdredacteur Manu Ruys beweert in een vrije tribune zelfs plompverloren dat het Blok niet eens veroordeeld werd vanwege racisme, maar een politieke rekening gepresenteerd krijgt voor zijn Vlaams-nationale en republikeinse agenda, wat meteen de twee voornaamste stemmotieven voor het Blok zouden zijn. Daar word je toch even stil van. Een grondig onderbouwd en gemotiveerd arrest wordt zonder zelfs maar te lezen opzijgeschoven, zelfs totaal hervertaald tot iets waar het met geen letter over rept.
Ieder wetenschappelijk onderzoek over de stemmotivatie van Blok-kiezers, die alle unaniem tot het besluit komen dat de Vlaams-nationale agenda van deze partij niet eens 10 procent van haar kiezers aanspreekt, worden totaal genegeerd. Hoe kun je een discussie beginnen als zelfs de meest elementaire feiten worden ontkend en als onbestaande bestempeld? Niet dus, maar dat is net de bedoeling: zoveel mist en perceptie spuiten dat de essentie van de zaak onzichtbaar wordt.
Een andere mooie kwam van Luc Van der Kelen, die stelde dat collega’s die zweren bij wat hij harde debatten noemt, en anderen normale kritische journalistiek, het Blok alleen maar in de kaart spelen. Dat komt dan uit de pen van een commentator van een krant die de afgelopen weken • Philip Dewinter paginabreed als goede huisvader opvoerde, zonder één kritische vraag; • Jurgen Verstrepen paginabreed opvoerde als ‘slachtoffer’, braaf noteerde dat de man zonder programma ook geen politieke mening wenste te uiten – wat toch vrij ongebruikelijk voor een politiek kandidaat mag heten – en ook hem een vrij podium gaf; • Dag na dag een groep Bloksympathisanten haar lezerspagina laat vullen, onder het voorwendsel dat dit de stem van ‘de gewone man’ zou zijn; • Daags na het arrest een opiniepeiling organiseerde met een belachelijke steekproef, moest vaststellen dat het Blok daarin slechts één procent vooruitging bij een foutenmarge van vier procent, maar niettemin de conclusie vet op haar voorpagina kopte: “het Blok zou de verkiezingen winnen dankzij dit arrest”.
Het kan zijn, beste collega, dat harde debatten niet de enige juiste weg zijn, maar wat bescheidenheid in het geven van zedenpreken aan collega’s over de juiste Blok-strategie lijkt toch aanbevolen.
Wat is trouwens een hard debat? Blijven herhalen dat het arrest uitdrukkelijk de vrijheid geeft om alle mogelijke kritiek op allochtonen te uiten, hoe scherp ook? Blijven herhalen dat alleen de grens van het racisme niet doorbroken mag worden? Blijven herhalen dat uitspraken als “het aanwerven van Marokkanen als politieagent is hetzelfde als pedofielen tewerkstellen in het stedelijk onderwijs” niet kunnen? Als dat het harde debat is, moeten we onze collega teleurstellen: het is een primaire democratische plicht om daaraan te blijven herinneren, om op die nagel te blijven kloppen. Niet alleen van rechters, maar ook van commentatoren en politici.
Angst is in het debat met het Blok veruit de slechtste raadgever.
|