Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav
|
Dit is een ardig stukje pseudowetenschap. Om maar één vergissing te noemen (en meteen de grootste): de man is er zich nauwelijks van bewust dat de hedendaagse wetenschappelijke geschiedbeoefening pas eigenlijk echt van de grond gekomen is in de negentiende eeuw, met voorlopers vanaf de Renaissance. Voor middeleeuwse 'historici' (om één groep te noemen) was geschiedenis niet het harde betoog dat het tegenwoordig is, met degelijk bronnenonderzoek, een zo groot mogelijke objectiviteit, onderbouwde argumentatie, en, vooral, een claim op (historische) waarheid. Voor hen was geschiedenis een verhaal, waarin feit (reële koningen, veldslagen, verdragen, maar net zo goed lokale
petite histoire...) en fictie (mythes, volksverhalen, fantasie) door elkaar gehaald werden: (verhaal)structuren uit oudere, bekende geschiedenissen werden overgenomen, een aantal vaste verhalende elementen (bv. natuurfenomenen) dook met de regelmaat van de klok op, gaten in het verhaal werden door de auteur zelf gedicht, genealogieën werden doorgetrokken tot de Trojaanse oorlog, kortom: de 'reële' historische feiten werden verweven in een breed discours dat voor velen bekend was. Het is allesbehalve verbazend dat de Karolingische geschiedenis beschreven door tijdgenoten zo gekopieerd lijkt van een Byzantijnse, die op zijn beurt net zo goed kan gebaseerd zijn op een ouder Romeins voorbeeld. Ik heb het hier overigens enkel over de middeleeuwse auteurs, maar je zou even goed verschillende boeken uit de Bijbel kunnen noemen, die kunnen gelden als geschiedschrijving naar de normen van hun tijd en waar vergelijkbare fenomenen zich voordoen.