[Deepeco]

het valt me op dat mensen vaak denken in termen van arbitraire grenzen. Enkele voorbeelden

1) staatkundige grenzen. Grenzen van landen zijn erg arbitrair, en leiden zelfs tot discriminatie van allochtonen. Een arme werkloze franstalige Brusselaar mag wettelijk gezien verhuizen naar bv. Antwerpen. Dat mag, omdat hij een Belg is. Maar immigranten die van andere landen komen, mogen niet zomaar in Antwerpen komen wonen. Dat ze arm zijn of een andere taal spreken ofzo, dat doet er eigenlijk niet toe (want die Brusselaar spreekt frans en is werkloos). Dus de enige reden waarom immigranten hier volgens sommigen (vooral rechtse mensen) niet mogen komen wonen, is omdat ze aan de andere kant van een arbitraire grens geboren werden. Dit is eigenlijk een vorm van etnocentrisme en racisme
ik denk dat het beter is te streven naar 1 land: de wererld. om goed te besturen kan die wereld dan nog wel verder opgedeeld worden in kleinere gebiedjes met bepaalde bevoegdheden, maar er moet dus alvast een internationale regering komen.

2) biologische grenzen. Mensen verzorgen andere mensen, maar niet-menselijke wezens behandelen ze als louter middel. Mensen veroorzaken onnodig leed aan niet-menselijke dieren, louter om te genieten van een stukje vlees of een bontjas. De vraag is waarom enkel de Homo Sapiens fundamentele rechten zouden krijgen; waarom enkel en alleen Homo Sapiens tot de morele gemeenschap zouden behoren. De soortgrens is arbitrair: waarom niet de grens van ondersoorten of populaties (wat sommigen rassen zouden noemen)? Waarom de grens van de mensensoort, en niet de grens van de primatenorde, de zoogdierenklasse, de mensapenfamilie, de blankenpopulatie,...? Er zijn nog zoveel andere biologische grenzen te bedenken. Net zoals de grens tussen Belgie en Nederland is de grens tussen mens en niet-menselijk dier arbitrair.
Een niet-arbitraire grens is die tussen bv. voelende en niet-voelende wezens. De voelende wezens zijn de gewervelde dieren, en nog een paar anderen (kreeften misschien, en inktvissen,...)