Citaat:
|
Ze waren en zijn althans meer succesvol en rechtvaardig én vrij, dan dat al die communistische (in de socialistische fase) staten ooit waren. Dus wat stelt u voor, rechts is niet perfect, maar links heeft (meer) gefaald...
|
Het antwoord hierop is uiteindelijk eenvoudiger dan wat de thans heersende perceptie laat blijken. In beide gevallen zal de mislukking te wijten zijn aan de niet maatschappelijke (h)erkenning van het menszijn en zijn ontwikkeling, zoals talloze wetenschappelijke werken ons trachten te duiden. Wanneer een ideologie geschreven wordt bestaat steeds het risico dat het vertaald wordt binnen een ander niveau van ontwikkeling dan waaruit het op zich nobele gedachtegoed ontspruit. In zowel het kapitalisme als het communisme zien we duidelijk kenmerken van een zich ontluikende visielogica waarmee gezegd wordt dat ze vanuit een veel ruimere visie geschreven zijn. Ieder van ons kan zich in de eerste plaats informeren dat een dergelijke visielogica een getuigenis is van het menselijke groeipotentieel waardoor een andere gedragsmodi ontstaat (of kan ontstaan). Wanneer echter deze niveaus en bijhorende gedragsmodi niet maatschappelijk erkend worden, zullen ze ook leiden tot de mislukking van wat op zich als hoopvol gezien werd, en terecht. Het maatschappelijke trauma dat hierdoor mogelijkerwijs ontstaat betekent dat we ook het nobele gedachtegoed zelf zullen verwerpen, om vervolgens steeds nieuwe en meer strekkingen te laten ontkiemen die uiteindelijk allemaal afgeleiden zijn van hetzelfde, en geweven zijn rondom de mens en zijn ontwikkeling waarbinnen diverse wereldbeelden bestaan. Het niet zien van deze interactionele verbondenheid biedt dan steeds de potentie tot stoornissen, stoornissen die dan op zich weer leiden tot de meest complexe situaties en constructies die doorgaans elke diepgang missen, met bijhorende ‘non dialoog’. De maatschappij gaat dan ook gebukt onder de zwaarte van de oppevlakkigheden die welig tieren en ook zwaar wegen op het welzijn van mensen, depressie is dan niet zomaar voorspeld als DE ziekte van de 21ste eeuw.
In het geval van ‘links’ of ‘rechts’ zien we dezelfde ‘horizontale’ oppervlakkigheid ontstaan waardoor we een ‘verticale’ groei of een groei in de diepte flagrant en pijnlijk missen. Metaforisch (en misschien wel letterlijk te nemen) zien we dus dat we in cirkeltjes lopen. Links en rechts komen elkaar steeds tegen op deze platte cirkel en gaan ook steeds in strijd met elkaar, wat ze dan vergeten is de samenhang en de integratie van het individu in het grotere geheel, ‘individu’ in haar streven naar ‘onverdeeldheid’ wat op zich de juiste vertaling is van ‘individu’. Zowel het kapitalisme als het communisme hebben hun intrinsieke waarde en vloeien naadloos in elkaar, het continu afzetten tegen elkaar is dan ook één van de oorzaken waarom een vermoeiende strijd tot een impasse leidt. Het gemis aan een dieper besef of begrip hieromtrent kan dan ook leiden tot een ware revolutie. De wereld wordt in twee stukken gespleten, de potentie op een wereldconflict is latent aanwezig. Gelukkig is er ook goed nieuws, allerhande oplossingen tot het ontmantelen en vreedzaam neutraliseren van dit gevaarlijke conflict liggen op de tafel, letterlijk.
We stellen ons thans de vraag waarom onderwijs bestaat als we al het nobele onderzoek dat eruit voortkomt naast ons neerleggen ? En wetenschap zou wetenschap niet zijn als ook hierover niet indringend en nobel onderzoek gedaan werd. De mensheid beperkt enkel zichzelf door zich halstarrig vast te houden aan systemen die dringend aan een upgrade toe zijn, dit is dus geen afbreuk of aanval op welk systeem dan ook maar gewoonweg de verdere integratie en/of evolutionaire voortgang die in het logisch verlengde ligt. En dergelijke logica is veel eenvoudiger dan de verkramping zoals we ze jammer genoeg moeten aanzien, elke dag opnieuw.
Simpel gesteld, we zijn stuk voor stuk engelen met één vleugel en kunnen pas vliegen als we elkaar omhelzen. Anders gezegd, dat links en rechts elkaar eens probeert te begrijpen, misschien geraken we dan ergens.