Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Hertog van Gelre
Hoeveel mensen er hierom exact in de gevangenis zaten na tien jaar is mij niet bekend maar daar gaat het ook niet om. En in je laatste regel toon je aan dat je mijn argumentatie niet helemaal begrijpt. Ik heb het niet over individuele keuzes en zelfs niet over gevangenisstraffen.
Waar het eigenlijk op neer komt is het volgende: In België hebben jullie de discussie over 'goed' en 'fout' nooit goed kunnen voeren. Direct na de oorlog heeft er volstrekte willekeur plaatsgevonden in de aanpak van collaboratie waardoor de één veel te zwaar is bestraft en de ander veel te licht en sommigen zelfs helemaal niet.
Als er een normale juridische rechtsgang had plaatsgevonden, had de overheid ten eerste een signaal afgegeven waar zij vond dat de scheidslijn tussen goed en kwaad lag en had er daarna op een normale manier over gediscussierd kunnen worden.
Zuid-Afrika, maar ook andere landen, kenden de zogenaamde 'waarheids'- of verzoeningscommissies waarin schoon schip gemaakt werd. Zelfs dat is in België niet gebeurd.
Edit: Er is nu aan beide kanten teveel 'oud zeer' blijven hangen.
Laat ik het anders zeggen: In Nederland heeft 'zwarte weduwe' Rost van Tonningen (ondanks vele protesten) tot haar dood een staatspensioen ontvangen omdat haar man parlementariër is geweest voor de oorlog.
Ik ben er altijd trots op geweest dat Nederland hierin de principes van de rechtstaat heeft eerbiedigd. In België is door de (straat)repressie een lange periode van rechteloosheid ontstaan voor veel mensen. Bij mijn weten zijn de uitwassen van die straatrepressie nooit bestraft, Hoe je ook over die mensen denkt, dat had nooit toegestaan mogen worden.
|
Jouw analyse bewijst dat de aanpak van de repressie totaal verschillend was in beide landen. In Nederland objectief, koel en rationeel. Een paar cijfers :
In België zijn 242 collaborateurs terechtgesteld (waaronder 5 buitenlanders).
In Nederland waren er 47 terechtstellingen.
Het verzet kon in België rekenen op ongeveer 20.000 personen. Het was vooral actief na de Duitse inval in Rusland en communistisch geörienteerd. Na de oorlog waren er plotseling 200.000, waaronder broekventjes die nog geen geweer konden vasthouden. De verzetsbewegingen werden immers vergoed per aangesloten lid. De echte verzetslui, waarvoor ik respect heb, protesteerden tevergeefs tegen deze methodes.
Na de septemberdagen in 1944 heerste gedurende een paar weken de straatterreur. De beestigheden die toen plaatsvonden tarten iedere verbeelding. Op het internet vindt je alle details.
De zogenaamde rechtspraak was ook wraakroepend. Krijgsauditeurs die pas afgestudeerd waren spraken straffen uit die absoluut niet in verhouding stonden tot de gepleegde "misdaden". Bepaalde vroeg uitgeleverde Oostfronters (sommigen geen twintig) kregen de doodstraf, een paar jaar nadien 5 jaar. De opgelegde boetes waren hallucinant, vooral deze voor diegenen die bij verstek veroordeeld waren omdat ze naar het buitenland gevlucht waren. Zelfs de kinderen én kleinkinderen moesten opdraaien voor de boetes. Daarnaast was het afnemen van de burgerrechten schering en inslag met alle gevolgen vandien qua verdere loopbaan enz...
Het was zodanig erg dat zelfs de Waalse oud-minister van justitie Pholien achteraf niet aarzelde om te spreken van "une justice de rois nègres".
Een algemene amnestiemaatregel is er nooit gekomen. Wel kon men individueel eerherstel krijgen op aanvraag én schuldbekentenis. Velen hebben er gebruik van gemaakt.
Voor verklikkers, kampbeulen enz... zijn er geen verzachtende omstandigheden. Maar de overgrote meerderheid van de collaborateurs valt daar niet onder. De meesten zijn er niet meer, maar het bewuste Vlaanderen had deze mensen reeds lang amnestie verleend.
Voor sommigen duurt de oorlog nog voort. De haat zit als het ware in hun natuur ingebakken. Alleen in een schurkenstaat als België is dit mogelijk. Tot zolang hij nog bestaat.