Er is een ijzeren wet, die ook internationaal geldt: contract is contract.
Als die dictator de contracten niet persoonlijk, maar voor de staat heeft afgesloten, dan is er geen juridische grond om deze schulden niet te erkennen.
Er zijn 2 aspecten:
1. ieder volk is in wezen verantwoordelijk voor de keuze van zijn leiders.
2. de globalisering is dermate doorgedreven dat geen land zich nog kan veroorloven 'einzelganger'' te spelen. Iedereen heeft iedereen nodig. Ook internationaal.
Uit het eerste vloeit voort dat een staat zich nooit kan verschuilen achter wanbeleid van zijn leiders.
Het tweede zorgt ervoor dar er erg effectieve internationale sancties mogelijk zijn. Zelfs al is er geen veroordeling. Het naakte feit dat een staat zich 'onbetrouwbaar' opstelt inzake de aflossing van zijn schulden, maakt het tot een internationale paria.
|