Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Henri1
Wij gaan dat zeker nooit vergeten.
Willem van Oranje en Koning WIllem I blijven altijd in ons achterhoofd als het erom gaat Hollanders te taxeren.
|
Inderdaad, zeer terecht. Want wat lees ik nu bij de (Nederlandse) historicae Dorine Hermans en Daniela Hooghiemstra, wanneer deze het hebben over Willem I en diens zoon Willem II.
(Hermans en Hooghiemstra hadden het geluk het Koninklijk Huisarchief -wat niet iedereen gegeven is- en het Algemeen Rijksarchief te mogen inkijken. Hun relaas steunt dan ook op een reeks van ooggetuigenverlagen uit die tijd.)
Hermans en Hooghiemstra:
“
Voor de prins van Oranje (Willem II, pas getrouwd) en zijn vrouw was het duidelijk waar zij naar hun huwelijk gingen wonen. In Brussel natuurlijk. ‘In Brussel doet men nog steeds niets anders dan dansen’, had de prins anderhalf jaar eerder vanuit het zuidelijk deel der Nederlanden enthousiast geschreven aan zijn moeder. Hij danste graag mee. De Belgen dreven tenminste niet de spot met zijn gebrekkig Nederlands, zoals in Holland vaak gebeurde. Ook zijn vrouw, Anna Paulovna, voelde zich meer in het zuiden thuis dan in het noorden. En de Belgen vonden geestesverwanten in het kroonprinselijk echtpaar. De meeste Belgen wilden niet horen bij het stijve Holland. Zij wilden geen protestantse koning zoals Willem I: een prototype Hollander, zuinig, koppig en stug. Het lidmaatschap van de Nederlanden was hen bij de conferentie van Londen opgedrongen. Daar was, na stevig lobbyen van Willem Frederik (de latere Willem I), besloten om noord en zuid te verenigen, zodat Willem Frederik zich vanaf 1815 ‘koning der Nederlanden ‘ mocht noemen. De Nederlanden moesten een bastion vormen tegen eventueel nieuw revolutiegevaar uit Frankijk. De ‘Hollandse’ rekenkunde van Willem I had van de volksraadpleging die in het zuiden over de grondwet was gehouden, een farce gemaakt. De meerderheid der Belgische regenten hadden tegen vereniging met het noorden gestemd en toch luidde het dat de meeste Belgen vóór waren. De koning omringde zich bijna uitsluitend met Hollandse adviseurs. Maar tot opluchting van de Belgen verzette de kroonprins Willem zich tegen de eenzijdige oriëntatie van zijn vader. Hij verdiepte zich in wél in de volksaard van de zuiderlingen. En hij meende daarin aanknopingspunten te vinden die vader negeerde.”
…/…
“Kroonprins Willem bleef zoveel mogelijk uit de buurt van zijn vader. Daarin werd hij gesteund door zijn vrouw Anna Paulovna (dochter van tsaar Paul I) die zichtbaar neerkeek op Holland. Bij officiële plechtigheden in Den Haag, meldde zij zich vaak ziek. Maar zodra er ‘een stelletje Belgen’ (sic) voor haar poort stond, mensen die erop bekendstonden dat ‘ze niet gehecht’ waren aan de koning, kreeg ze volgens de gezant van Pruisen onmiddellijk meer energie. Zo ontstonden er in het Koninkrijk der Nederlanden langzaam maar zeker twee rivaliserende hoven: één in Den Haag en één in Brussel. De spanningen tussen koning en kroonprins symboliseerde de politieke en culturele tegenstellingen tussen noord en zuid.”
(H.Hermans en Daniela Hooghiemstra, Voor de troon wordt men niet ongestraft geboren, 2008, Bert Bakker, blz 94-95)
Nu hoort men het eens van iemand anders en meer bepaald van Nederlandse (!) geschiedkundigen die steunen op authentiek historisch materiaal (brieven, verslagen, enz). Dus op rechtstreekse historische bronnen uit die tijd.
___