Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Je logica klopt niet, want de braafste kinderen hebben ook de vader met veruit de meest losse en zware hand. Die gehoorzamen op een vingerknip.
En degene die de meeste psychologische aanpakken gebruikt, kan zijn kleine niet te baas, slaat er ook op, maar dat haalt niet veel uit en ik begrijp ook waarom: tegen dat hij begint te slaan heeft iedereen het al zo op de zenuwen van het roepen en tieren dat het niet veel zin meer heeft (het lijkt eerder slaan te zijn om zichzelf wat te ontspannen). Het duurt veel te lang. De gehoorzaamheid moet snel volgen als de grens bereikt is, en nog 10 minuten palaveren, dreigen, chanteren, trachten te overhalen maakt die grens enkel maar flou. Een grens is: tot hier en niet verder en je wereld vergaat als je erover wil komen.
En toch is die kleine met mij redelijk braaf. Ik denk dat het komt omdat hij met mij weet dat ik redelijk veel toelaat, maar dat er een heel harde muur is waar hij niet moet hopen van voorbij te komen en dat ik mij geen enkel middel ontzeg om hem binnen die lijn te houden. Ik verhef mijn stem dan ook bijna niet. Eerst verhef ik ze wat, en als dat niet werkt, praat ik weer heel normaal. Ik zeg hem heel kalm en dreigend ijzig dat het ongelooflijk slecht met hem gaat gaan. En als dat niet helpt, dan komen de klappen. Zoveel hij er maar wil, maar 1 volstaat meestal. Enfin, bij hem heb ik dat dus maar 1 keer moeten doen.
Met de kinderen van de andere, die brave kinderen, daar heb ik niet de minste problemen mee. Die zijn zo gewoon van te gehoorzamen, dat ik soms zelfs moet aandringen om hun duidelijk te maken dat ze mogen kiezen, en dat als wat ik hen voorstel hen niet aanstaat, ze ook "nee" mogen zeggen. Daar vind ik zelf dat de schroef wat te hard is aangedraaid.
Want hier gaat het uiteindelijk om. Kinderen moeten opgevoed worden, maar alvorens er zelfs maar "opvoeding" ter sprake komt, moeten kinderen eerst gehoorzamen. Niet omdat zoiets deel uit maakt van hun opvoeding - hoewel in zekere mate zoiets hoort tot hun opvoeding natuurlijk - maar wel omdat ouders en andere volwassenen die de verantwoordelijkheid over die kinderen hebben, die gehoorzaamheid nodig hebben om hun verantwoordelijkheid uit te oefenen. Je kan niet verantwoordelijk zijn over een eventueel onredelijk wezen zonder daar ook bevel over te kunnen voeren. Met andere woorden, die gehoorzaamheid moet absoluut zijn, en met alle middelen afgedwongen kunnen worden. En zoals we weten, is de enige uiteindelijke manier van gehoorzaamheid afdwingen, fysiek geweld.
Het klappen geven is dus niet in de eerste plaats louter "opvoedkundig" maar eerder autoritair, in de zin dat het dient als middel om zich van een gehoorzaamheid te garanderen.
EENS kinderen gehoorzamen, kan men denken aan hun opvoeding. Maar in de eerste plaats moeten ze doen wat hen gezegd wordt. En er zijn er bij wie dat redelijk gemakkelijk gaat, en er zijn er die daaraan proberen te ontkomen. En dan moeten alle middelen aangewend worden om die eerst laten te gehoorzamen, en om hen duidelijk te maken dat er in elk geval geen alternatief bestaat. Dat het ondenkbaar is om niet te doen of te laten waar men een hard bevel toe gekregen heeft.
Kinderen die in de eerste plaats al niet eens gehoorzamen, daar kan men niet gaan praten over opvoeding, we zijn daar niet aan toe, dat zijn wilde beesten. Niks tegen wilde beesten, maar daar moet je dan ook geen verantwoordelijkheid over hebben, he.
Met andere woorden, dat "fysiek geweld" is in de eerste plaats nodig om een kader te kreeren waarbinnen aan een opvoeding kan begonnen worden. Zonder zulk kader kan men zelfs niet over opvoeding praten, he. Voor sommige kinderen is dat niet nodig omdat die redelijk zijn en dat die dingen vanzelf gaan, voor anderen is het gewoon voldoende dat ze weten dat die optie er is, en dan zijn er van die ambetante kinderen die voortdurend moeten ondervinden dat ze te ver gegaan zijn.
|