[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Kodo Kodo

Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen, en over Habermas verkeer ik in grote onwetendheid. Over de toekomst ook. Dat iedere concentratie van macht gevaarlijk is, daarover zijn we het geloof ik eens. Jij lijkt me echter niet tegen een democratische EU te zijn (met beperkte macht natuurlijk), maar wel te denken dat die onmogelijk kan worden gerealiseerd. Het klopt dat dergelijke projecten meestal mislukken. Het klopt ook dat de belangstelling voor wat daar gebeurt thans veel te klein is om er iets wezenlijks ten goede te keren.

Ik kan je dus niet zeggen dat jij niet pessimistisch of fatalistisch mag zijn, of dat ik het niet zal worden.

Maar ja, 't kan verkeren, en nul n'est besoin d'espérer pour entreprendre. Ten slotte heeft de uitvinder van het wiel ook niet gezegd: "al eeuwen doen we alles te voet".

Even heel beknopt die kolonisering van Habermans uitleggen: het komt erop neer dat vanuit de politiek en de economie de voorwaarden opgelegd worden om van bepaalde diensten van de welvaartsstaat te kunnen genieten. Voorwaarden die als dusdanig niet eigen zijn aan de basisinteractie tussen mensen. Misschien wat concreter: aan een werkloze broer of zus gaan we sneller uitleggen hoe die naar de VDAB en RVA moet stappen dan dat we die zelf gaan onderhouden. Een migrant gaan we snel naar het OCMW sturen en bedelven onder bergen papier, in plaats van die gewoon een bed te geven. We hebben zelfs geen begrip meer voor langdurig werklozen, steuntrekkers allerhande. De EU trekt die bureaucratisering zeer sterk door, nationale en regionale regeringen vertalen dat in hun beleid en wij, als gewoon volk, maken onze handen daar niet langer aan vuil. We willen er integendeel liefst niet mee in aanraking komen. Ergens is dat begrijpelijk, hoor, het leven is al moeilijk genoeg voor heel wat mensen. Omdat we zelf ook slachtoffer zijn van die kolonisering. Ook wij moeten voldoen aan heel wat imperatieven vanuit de politiek en de economie. Ik denk bijvoorbeeld aan de terugkerende klachten van leerkrachten dat ze teveel tijd moeten steken in administratie. Of aan organisaties die tal van documenten moeten invullen om subsidies te verwerven. We hebben bij wijze van spreken geen tijd meer voor elkaar, behalve in de vrije tijd en die willen we, logischerwijze, ontspannen doorbrengen.
Nog een voorbeeld: kinderen van zogenaamd illegale mensen (hoe kan een mens verdorie illegaal zijn!!) die hier al jaren verblijven, ingeburgerd zijn, naar school gaan... die plots na al die jaren weggeplukt worden uit hun omgeving omdat de aanvraag niet goedgekeurd is. Omdat ze niet voldoen aan de imperatieven van het systeem. Dat het systeem jaren heeft nodig gehad om daar achter te komen, kan "niemand" wat schelen.

Uiteraard ben ik niet tegen samenwerking op zich. Er zijn terreinen waarop dat nodig is. Ik denk weer aan het complexe thema 'migratie'. Dat beleid loopt in zowat de hele EU compleet mank. Er is daar geen doordacht beleid voor uitgedokterd. Maar deze EU is niet opgericht dáárvoor. Niet om de "leefwereld" van elke dag aangenamer, lichter of interessanter te maken. Deze EU is enkel opgericht om het economische en politieke systeem nog sterker te maken en nog meer invloed uit te laten oefenen in het dagelijkse leven. Rond de kooi van Weber is een andere, grotere en stevigere kooi gezet.

In mijn, bescheiden, ogen zijn de enigen die effectief oppositie voeren tegen de heersende doxa, organisaties als het IRA en ETA. Gevaarlijke uitspraak, ik weet het. Toch doe ik die, voor de duidelijkheid. Ook Batasuna voert echte oppositie. Hier in Vlaanderen hebben we geen echte oppositie: alle politieke partijen hebben de spelregels aanvaard en het enige waarover discussie bestaat, is op het uitvoeringsniveau: wat waar en hoe realiseren binnen het gegeven kader. Over dat kader wordt niet gediscussiëerd. In die zin maak ik mij geen illusies: zelfs al zou er een Vlaamse staat komen, dat raakt in wezen nog steeds het kader niet aan. Omdat het kader bepaald wordt in ondemocratische instellingen als de EU, IMF, WHO enzomeer. En ze zijn bijzonder machtig. Een staat die zich zou durven te onttrekken aan hun imperatieven, zouden ze kapot maken. Met als geducht wapen de economie.

Dat willen veranderen, of omverwerpen, vergt al samenwerking. Maar niet tussen staten, die hebben daar geen belang bij.

Oorspronkelijk geplaatst door Kodo Kodo

Daarom hoop ik dat we de politieke kaste via directe democratie een groot deel van haar macht kunnen ontnemen. Dat dat mogelijk is, illustreert Zwitserland: hoeveel Zwitserse politici ken jij? Wij horen van Zwitserland dat het volk dit of dat heeft besloten, nooit dat de leiders er dit of dat besluiten.

En ik denk dat dat ook geldt voor de toetreding van Turkije waarover het in deze draad eigenlijk gaat: laat de mensen direct democratisch beslissen of ze Turkije erbij willen, en natuurlijk ook de Turken zelf.

Nu zijn ze achter onze rug iets aan het voorbereiden wat misschien niet eens de Turken zelf nog zullen willen als het zover is.

Directe democratie. Ja, ik kan dat streven verstaan. Maar ook hier bots je weer op de systeembelangen, natuurlijk. En daar raakt geen enkele politieke partij aan. Durven ze niet. Willen we directe democratie, dan zullen we in eerste instantie de macht van die politieke partijen moeten breken.