Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door JP Coen
Na aftrek van de ontvangen subsidies heeft Nederland totaal netto 4,4 miljard euro bijgedragen aan de EU. Dat is het verschil tussen de afdrachten aan de EU en de ontvangen subsidies.
|
Dit is een juiste samenvatting: de EU krijgt geld uit afdrachten van de lidstaten, en de belastingbetaler merkt dus niet hoeveel van zijn centen naar de EU gaan. De EU geeft geld uit in de vorm van subsidies (cofinancieringen), en de burger merkt dus niet welk aandeel van een project aan de EU te danken is, en ook niet of de EU of een andere financier de voornaamste verantwoordelijke is voor een slechte of goede besteding van het geld.
Als dan tenminste de verkiezingen van het Europees parlement over die ontvangsten en uitgaven gingen, zou de kiezer toch niet weten of het geld goed of slecht is ontvangen en besteed, en met zijn stem niets zinnigs kunnen aanvangen. In werkelijkheid spreekt de Commissie het eerste en de Raad het laatste woord over de besteding van de middelen, en is het zelfs niet mogelijk, de leden van de Raad bij nationale verkiezingen in de afzonderlijke lidstaten ter verantwoording te roepen.
Het is dus niet nodig, te weten of Europa het geld goed int en besteedt. Het is voldoende, te weten dat we daar niets over in de melk te brokken hebben. Dat de Nederlandse en Vlaamse afdrachten zo hoog zijn, is natuurlijk iets wat opvalt en gemakkelijk te vergelijken valt met andere cijfers. Als dat geld goed besteed werd, zou het de welvaart van onze buren en dus uiteindelijk ook onszelf ten goede komen. Dus de nadruk leggen op die netto-bijdrage is niet verkeerd, maar misleidend, want de kern van de zaak komt zo maar niet ter sprake: dat er geen Europese aansprakelijkheid bestaat.
Dit impliceert ook dat de verantwoordelijkheidszin van de andere cofinanciers van projecten te wensen overlaat, want zij denken: is het project niet rendabel, wat kan het ons schelen, de helft van het geld komt uit de EU, dus dan wordt het wél interessant".
Als je de klemtoon legt op de netto-bijdragen, krijg je een discussie waarin de uitkomst alleen maar het herstel van onze onafhankelijkheid kan zijn. In werkelijkheid zullen we dan kleine staatjes vormen die nog meer dan nu een speelbal zijn van grootbanken en multinationals.
Als je de klemtoon legt op het ontbreken van aansprakelijkheid en democratische controle, moet je uitkomen bij de noodzaak van een (con)federaal Europa, met hopelijk beperkte bevoegdheden, maar wel een eigen, niet gesubsidieerd, maar zelf uitgevoerd beleid, gefinancierd uit eigen belastingen die afzonderlijk worden geïnd, waarvoor het initiatiefrecht bij het volk en zijn verkozenen, en niet bij de Commissie ligt, en een Raad die niet is samengesteld uit delen van de uitvoerende macht van de lidstaten, maar uit afgevaardigden van de wetgevende machten van die staten.
Met "subsidiariteit" los je overigens niets op zolang Europa niet de bewijslast krijgt, wanneer het beweert het betere besluitvormingsniveau te bieden.