Er is al veel ink gevloeid over het fenomeen "zelfmoord", iets waarmee de maatschappij als collectief van alle levenden het altijd wat moeilijk mee heeft.
Er zijn politiek geïnspireerde zelfmoorden, "martelaars" of terroristische zelfmoordenaars ; er zijn zelfmoorden van zij die hun leven als "volledig" en "afgewerkt" beschouwen ; er zijn zelfmoorden van zij die het leven niet aankunnen ;
er zijn zelfmoordpacten "uit liefde" een koppeling van "liefde" aan "eeuwigheid"
en/of als manifestatie tegen de niet-erkenning van de liefde door de naaste omgeving
& er is een grote dosis (overdosis) misantropie &feitelijke machteloosheid en vergeefse zoektochten naar de zin van alles...
Per slot van rekening is een zelfoppoffering omdat anderen zouden leven in zekere zin ook een daad van zelfmoord.
Is zelfmoord niet altijd in wezen een daad van waanzin of getuigd het van een superieure menselijkheid als opstand tegen god ?
__________________
Tempo toleras
sed vero aperas
|