[Cut de krap]

Oorspronkelijk geplaatst door stab

Bekijk het allemaal 'ns langs een positieve kant: de reactie vd Franstalige Brusselse politici is niet van die aard om veel goodwill bij de Vlamingen te kweken voor de oprichting van een Brussels Metropolitan Region.
Alhoewel, je weet maar nooit.

Ze worden wakker. Hier een analyse over ontkennend links.

Vlaamse vrienden, Franstaligen denken zoals jullie
donderdag 04 februari De Standaard

EN WAT DENKEN DEFRANSTALIGEN OVER BRUSSEL? — 'De Vlamingen zeggen hardop wat de meeste Franstaligen stilletjes denken', schrijft de Franstalige, progressieve journalist CLAUDE DEMELENNE. Redactrice VÉRONIQUE LAMQUIN van Le Soir pleit ervoor de Brusselse politici zelf hun boontjes te laten doppen. TOM NAEGELS vergeleek de Franstalige kranten met de Vlaamse.

De linkse Franstalige partijen - vooral de Brusselse PS van Philippe Moureaux - weigeren de realiteit onder ogen te zien. Ze minimaliseren het stedelijke geweld, en dat doet een deel van de Franstalige pers ook. In Vlaanderen zijn er pragmatische linkse politici en intellectuelen, zoals Luckas Vander Taelen. Maar in Franstalig België bestaat er een soort engelachtig, moraliserend links dat een waar intellectueel schrikbewind voert.

Vlaamse vrienden, de Franstaligen denken zoals jullie. Ook wij constateren de feiten: gewelddadige rellen in Molenbeek en Anderlecht, politiemensen verwond en aangevallen, de autoriteiten uitgedaagd, inwoners van bepaalde gebouwen belegerd. Op 20 november gooiden jongeren molotovcocktails in het politiecommissariaat van Kuregem, dat volledig vernield werd. Ze staken auto's in brand en vernielden straatmeubilair. In de Ribaucourtstraat in Molenbeek is geweld dagelijkse kost. De media praten daar zelden over. De politici minimaliseren uit gewoonte. Begin dit jaar escaleerde het: reeksen hold-ups, gebruik van alsmaar zwaardere wapens zoals kalasjnikovs, de politie als schietschijf, rellen in Anderlecht nadat een overvaller - een inwoner van de wijk - een agent zwaar verwond had, opnieuw geweld dit weekend, opnieuw politieagenten die belaagd werden door jong uitschot enzovoort. Maar de socialist Philippe Moureaux verklaart: 'De toestand gaat er niet op achteruit in Brussel.' Op welke planeet vertoeft de Brusselse PS?

Een wonderoplossing bestaat er niet, een voorwaarde wel: de rust keert nooit weer zolang bepaalde 'politiek-correcte' mensen aan de linkerzijde weigeren de realiteit onder ogen te zien. Zowel links als rechts moeten het eens worden over een paar basisvaststellingen. Er zijn er tien. Ze zijn zonneklaar maar worden niettemin ontkend door de Franstalige linkse partijen, die helaas van langsom minder in staat zijn om hun voornaamste missie te vervullen: de rust en de fysieke veiligheid van de mensen waarborgen.

1. Ernstige geweldplegingen. 'Je mag die miniopstandjes niet overdrijven, het gaat maar om een paar tientallen jongens', blijven de politieke verantwoordelijken herhalen, zeker bij links. Verkeerde diagnose: het gaat om ernstig geweld, want het verstoort ook op dagelijkse basis - tussen de rellen is de angst alomtegenwoordig - de rust van de burgers.

2. De relschoppers benoemen. Waarom zouden we erover zwijgen? Bijna alle jonge relschoppers zijn van Arabische moslimorigine. Ze vormen een kleine minderheid, maar ze zijn extreem agressief. Nieuw gegeven: meer en meer ouders van de relschoppers kiezen de zijde van de delinquenten.

3. Racistisch geweld. Het Mouvement contre le Racisme, l'Antisémitisme et la Xénophobie (MRAX) zal geen enkel dossier openen. Toch illustreert het geweld in bepaalde Brusselse wijken de opkomst van een soort anti-blank racisme bij een minderheid van de bevolking. Tijdens de rellen in de Ribaucourtstraat in Molenbeek eind augustus werden alleen auto's van niet-moslims en blanken beschadigd. En er steekt ook een ander soort racisme de kop op: racisme jegens homo's.

4. Op hol geslagen antisemitisme. 'Sale juif' (vuile jood) is een gangbaar scheldwoord bij een deel van de jeugd van Arabische moslimorigine. Een jood die uiterlijke tekenen vertoont van zijn joodsheid moet zich zorgen maken in bepaalde wijken. Anti-joodse beledigingen worden door vele professionals van het antiracismebeleid gebanaliseerd. Ze geven prioriteit aan wat ze 'de strijd tegen de islamofobie' noemen, wat neerkomt op een quasi verbod om kritiek te uiten op de islam.

5. Racisme jegens politieagenten. Als de politie buiten haar boekje gaat in Vorst of elders, dan moeten er straffen volgen. Maar dat mag de essentie niet maskeren: ordehandhavers worden regelmatig getart, verwond en uitgedaagd door een minderheid van jongeren die hen willen verhinderen hun werk te doen. Dat anti-flikkenracisme dreigt bepaalde wijken te transformeren in wetteloze zones.

6. De rol van de maffia en islamisten. Drugshandelaars gebruiken hangjongeren om territorium op te eisen en een sociale mix te verhinderen, die hun zaakje zou kunnen bemoeilijken. Islamitische militanten en hun linkse handlangers prediken de opstand door hun antiwesterse pleidooien op te drijven.

7. Echte maatschappelijk werkers? Bepaalde bemiddelaars leveren heel goed werk in zogenaamd moeilijke wijken. Maar andere gooien olie op het vuur door de verantwoordelijkheid van de relschoppers te minimaliseren. 'Het is ook de schuld van de samenleving, je moet de woede van de jongeren begrijpen.' De ambiguïteit van bepaalde maatschappelijk werkers wordt zelden in vraag gesteld.

8. Te veel straffeloosheid. Zelfs bij heel zware feiten worden er amper arrestatiebevelen uitgeschreven. Die straffeloosheid plaveit de weg voor recidivisme.

9. De cultuur van het excuus. Niet alleen bepaalde maatschappelijk werkers vergoelijken de relschoppers. Diverse 'erg linkse', gerenommeerde academici, sociologen en criminologen doen precies hetzelfde. Niets rechtvaardigt het werpen van molotovcocktails op een politiecommissariaat.

10. Het gevaar van een links slachtofferdiscours. Uiteraard moeten we blijven strijden tegen de slechte leefomstandigheden van jongeren van allochtone origine, die nog te vaak het slachtoffer zijn van discriminatie en racisme. Maar ze systematisch voorstellen als slachtoffer is verkeerd.

De veiligheid in Brussel is te belangrijk om ze in handen van Franstalig links te laten. Vlaamse vrienden, we hebben jullie nodig. Opdat Brussel geen Far West zou worden.

CLAUDE DEMELENNE Wie? Hoofdredacteur van het progressieve weekblad 'Journal du Mardi'. Schreef samen met Alain Destexhe (MR) het boek 'Lettre aux progressistes qui flirtent avec l'islam réac'. Wat? Veiligheid in Brussel is te belangrijk om ze in handen van Franstalig links te laten.Waarom? De excuuscultuur helpt niemand vooruit.

Prettige lectuur Filosoof. Moge het lichtje ook bij jou eens gaan branden.