Sinds de jaren negentig, 'het einde van de geschiedenis', was de hegemonische retoriek die van het wereldomvattende neoliberalisme, op enkele eilanden van barbaarsheid na waar de "democratie nog moest ingevoerd worde"n. Klassenstrijd bestond niet en was het bedenksel van gevaarlijke, en vooral voorbijgestreefde marxisten en andere terroristen.
Sla ik nu de kranten open, zie ik:
Stakingen bij Opel, tegen een directie die besloten heeft een van de meer productieve vestigingen te sluiten.
Staking bij Inbev, waar de directie zelfs niet meer ontkende dat het gewoon volk op straat wil gooien om de eigen bonussen op te krikken.
Staking bij Bayer, de besparingsplannen van de directie met succes afgeblokt.
35 000 betogers op 29 januari, de vakbonden weten steeds opnieuw de grootste manifestaties te mobiliseren.
En nog vele andere voorbeelden.
Elke dag staan de kranten en de nieuwsberichten vol met artikels over stakingen her en der en slecht lopend overleg tussen werknemers en werkgevers.
De klassenstrijd is terug, meer dan ooit. Het belooft weer interessant te worden.
