Hells Angels.
De Top Gun van het interbellum. Het tempo ligt laag, bijna op niveau "2001, a space odyssey". Dat was waarschijnlijk erg handig voor het publiek van 1930 (yes, weer twee jaar van mijn record af) dat niet aan films gewend was, maar voor mij is het bij vlagen storend. Je hebt de uitspraak weleens gehoord dat je in een luchtgevecht geen tijd hebt om na te denken? Nou, in deze luchtgevechten heb je genoeg tijd om bezopen te raken, of je kale kop te showen. Wat ook erg apart is is dat de film deels in kleur en deels in zwart wit geschoten is, maar dat is dan weer niet echt storend op de een of andere manier. Maar hé, je krijgt er wel wat voor terug, de explosies en de schaal van de luchtgevechten doen het budget eer aan. Het verhaal is ook niet onaardig, al had een moderne regisseur er geen twee uur mee kunnen vullen zonder forse kritiek te krijgen. Het einde had tegenwoordig niet meer de uiteindelijke versie gehaald, maar is op zich wel leuk voor de afwisseling. De film is vooral grappig omdat deze zo kort na de eerste wereldoorlog gemaakt is, iets als een belachelijk uitziende luisterpost die zeppelins moet spotten was toen nog gewoon hoe men dat deed, en daarmee geeft de film een beter tijdsbeeld dan wat je vandaag de dag over die periode zou kunnen uitbrengen. Al met al een aanrader voor iedereen die ofwel in filmgeschiedenis ofwel in de eerste wereldoorlog geïnteresseerd is, een afrader voor wie het alleen maar voor de actie doet. Misschien is het op anderhalve snelheid nog wel wat.