„Zes jaar was ik toen ik op het internaat van Sint Antonius in Tegelen terechtkwam, mijn ouders hadden een druk hotel. In het pensionaat had ik last van heimwee en plaste ik ’s nachts in bed. In mijn halfslaap sleurden de nonnen mij dan uit bed en zetten me in bad. Dat lieten ze vollopen met ijskoud water en dan hielden ze me kopje-onder. Overdag werd ik met een ijzeren emmer buitengezet, om mijn boeltje schoon te schrobben. Alle jongens eromheen joelen. Psychisch geweld, daar waren ze keien in. Van de vijfde klas heb ik vooral de muur gezien, als ’domste jongetje’ werd ik steeds in de hoek gezet. Ik werd door ze gesard en getreiterd, waarom weet ik niet. Met mijn rode haar en pokdalige gezichtje viel ik kennelijk op. Maar het kan niet zo zijn dat ik de enige was. Mijn beide broers, die ook op Sint Antonius zaten, zijn daar overigens niet misbruikt, de een later wel door de broeders van Saint Louis in Oudenbosch.”
Monotoon somt Harends op: „Lijfstraffen waren normaal, ze sloegen met zo’n ijzeren fluitje of met hun sleutelbos. Toen ik een jaar of elf was, keek een pater of ik al seksueel actief was. Hij betastte mijn penis en mijn scrotum. Vanaf dat moment moest ik met mijn handen boven de dekens slapen. Dat controleerden de nonnen. Maar ik had geen idee waarom.” Twee van de nonnen vergrepen zich met regelmaat aan hem: „Dan pakten ze mijn hand en stopten hem onder hun rokken. Ik moest hun vagina’s strelen. Als ik in bad zat speelden de nonnen met mijn penis, probeerden of ik een erectie kon krijgen. Tot bloedens toe, het deed echt pijn. En dan duwden die bomen van vrouwen me onder water tot ik bijna verzoop. Ik wist niet wat seks was, maar ik wist dat dit niet deugde, want ze dreigden dat ik mijn mond moest houden. Ik heb wat afgehuild daar. Lichamelijk heb ik aan die excessen gelukkig niets overgehouden. En mijn geestelijke trauma’s liggen achter me. Ik ben gelukkig weg uit het katholieke zuiden.
|