Eergisterenavond/-nacht op RTBF1 een interessante uitzending gezien over le chômage. Een mevrouw die al 17 jaar aan het stempelen was, al talloze cursussen had gevolgd, en een uur nadat iemand bij haar komen filmen was, op het goede spoor zat. 'Informatie' was het probleem.
Ze was zodanig depri dat ze alleen nog een cursus wou volgen indien men haar zwart op wit kon garanderen dat ze daarna een job zou hebben. Uiteraard een goede job, niet zomaar opzichtster of zo.
Voil�*, dat is al 1 van de 200.000 jobs alvast.
Dan nog twee andere langdurig werklozen. De tweede vond geen werk, maar hield zich actief in een VZW als vrijwilliger. Dat gaf een belangrijke motivatie.
De eerste, met petje en zonnebril, en pseudoniem 'Felix', deed zijn naam alle eer aan. Gelukkig was hij zonder twijfel. Het was totaal zijn bedoeling niet om te werken, want hij was gekant tegen het systeem, waarin werken centraal staat. Hij wou een andere richting geven aan zijn leven, het ging hem om het innerlijke geluk en over het in het reine zijn met zichzelf, en zijn sociale omgeving.
Of hij dan geen controle kreeg, en opmerkingen ? Uiteraard, maar daar word je hoe langer hoe bedrevener in, en hij had nog geen enkele keer de 'strijd' verloren (dus hij had nog nooit moeten werken).
Een aanwezige professor lichtte toe dat er een evolutie te merken was in het verwachtingspatroon van de werknemers. Waar ze in de zeventiger jaren zochten naar een job die goed betaald was, is er ondertussen een extra voorwaarde bijgekomen: ze moeten zich goed voelen in hun job (bovenop de goede verloning).
Verhelderend...
|