Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Wisord
Vervolging van holebi’s. Vroeger & nu
De film “Un amour �* taire” (verkrijgbaar op DVD met Nederlandstalige ondertitels) is één van de weinige films over de deportatie en vervolging van holebi’s onder het nazisme. De centrale figuren in de film zijn Jean en Philippe die van elkaar houden. In het Parijs van 1942 was dat een misdaad. Het volstond om met een roze driehoek te worden gebrandmerkt en vervolgd.
Artikel door Pablo V (Brussel)
Toen de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, werden al snel wetten ingevoerd tegen “erfelijke rampen”. Daarbij werd onder meer overgegaan tot het steriliseren van homoseksuelen. Deze vervolging begon meteen na 1933. In de eerste twee jaar van de nazimacht werden volgens Albert Knoll (archivaris in Dachau) 50.000 tot 63.000 mensen veroordeeld wegens homoseksualiteit. Uiteindelijk werden meer dan 100.000 homoseksuelen naar concentratiekampen afgevoerd.
De wrede vervolgingen door de nazi’s zorgden ervoor dat het aantal sterfgevallen onder holebi’s in de kampen erg hoog lag: zowat 60%. In de film wordt getoond hoe één van de hoofdpersonages zich verzet als een gevangene met roze driehoek door een bewaker in elkaar wordt geslagen. Dit verzet wordt beantwoord door hem naar een ander kamp te sturen en te vergassen. De politie had een uitgebreid overzicht van alle homoseksuelen in Frankrijk gemaakt en bood dit overzicht aan de nazi-bezetters aan. Jean en Philippe werden slachtoffers van de collaboratie van het Vichy-regime.
De Franse wet waarmee homoseksualiteit strafbaar werd gesteld, bleef ook na de oorlog bestaan. Deze wet werd pas in 1981 afgeschaft en pas in 2001 werd de deportatie van homoseksuelen officieel erkend door de overheid.
Ook in andere landen bleef de vervolging van holebi’s na de Tweede Wereldoorlog dagelijkse kost. In de Sovjetunie werd homoseksualiteit verboden onder Stalin, die met de wet van 7 maart 1934 holebi’s met vijf jaar werkkamp in de Goelags bestrafte. Die positie werd ook overgenomen door Cuba, waar de laatste homofobe wetten pas in 1997 werden afgeschaft.
Vandaag zijn er nog steeds zeven landen waar op homoseksualiteit de doodstraf staat. In 2005 werden twee jonge Iraniërs openbaar geëxecuteerd omwille van hun geaardheid. In een zestigtal landen zijn er andere bestraffingen voor homoseksualiteit. In 2009 nog werd in Oeganda een wetsvoorstel ingediend om de doodstraf voor holebi’s in te voeren. De strijd is duidelijk nog niet gestreden.
|
Eigenlijk heb ik dit nooit echt begrepen. Wat maakte dat iemand werd bestempeld als homoseksueel? Je kon dit er toch helemaal niet aan zien, en in die tijden was het niet de gewoonte om zich te gaan outen.
Werd iemand bestempeld als homoseksueel na een of andere (valse) beschuldiging? Volstond zoiets simpels en gebrekkigs om mensen te bestempelen als homoseksueel en hen te vervolgen? Of waren dat mensen die op heterdaad werden betrapt? Door wie werden ze dan betrapt? Want als ik hier de getallen lees, het waren er veel. Er moet wellicht een gehele dienst bestaan hebben met als taak het opsporen van homoseksuelen? Ik weet over deze affaire heel weinig zeg maar niks.