Kleine en beginnende partijtjes aanvallen, is natuurlijk makkelijk. Ze maken communicatie-fouten, inschattingsfouten, ze begaan onhandigheden, slaan al eens hilarische flaters, en schieten af een toe een bok van formaat.
Als ik me dus even wil afreageren, zonder inspanning, dan lach ik ook al eens met BuB, en profiteer ervan om in één adem een paar van hun standpunten die me ergeren, fiks af te breken.
Wat ook al geen groot probleem is: lachen met ter ziele gegane en gefragmenteerde partijtjes zoals de ex-VU, binnenkort (hopelijk
) Agalev-Groen! etc.
Dit soort lachen is aan mij minder besteed: op lijkjes schoppen, of er een vreugdedans op uitvoeren, is een zielige bezigheid. Aan natrappen heb ik niet zo vaak behoefte. Hoogstens kan hun débâcle dienen om in analoge gevallen eens op te rakelen als illustratie.
Dan heb je nog de speciale gevallen: mini-partijtjes die stilaan verzopen raken in de diepe wal, en dan maar uit pure wanhoop in de brede sloot springen. Eén van die speciale gevallen is de N-VA, sinds kort in kartel met de vroegere CVP. Die doodstrijd becommentariëren is interessant (zolang ze aansleept tenminste) Je kan je leedvermaak en schadenfreude perfect wegstoppen achter een massa argumenten. Zeker in dit speciale N-VA-geval.
Stel je immers voor:
*N-VA weigerde een kartel met het Vlaams Blok, een partij die voor het grootste deel, ideologisch op papier parallel verloopt (wat ze post factum uiteraard fel tegenspreken)
*Door die weigering doorprikt de N-VA alvast één zelfopgeblazen ballonnetje: hun zogezegde anti-cordonstandpunt. In een resem zielig gekronkel in talloze posts, ontkennen ze dit oude standpunt, zwakken ze het af, en sommigen tieren zelfs al dapper samen met hun nieuwe katholieke broodheren, het Vlaamse equivalent van Di Rupo's "Non! Jamais!".
Zeker na het arrest waarin de blok-VZW's voor racisme werden veroordeeld.
*Door hun coalitie met de Belgicistische monarchistische CD&V zit de N-VA eigenlijk héél oncomfortabel geplet, zowel tussen hun voormalige geestesgenoten van het Vlaamsblok, als tussen hun voormalige vijanden de Belgicisten en royalisten, wiens standpunten ze nu eigenlijk niet echt meer ten gronde mogen aanpakken, om de partij die hen boven de kiesdrempel helpt tillen niet voor het hoofd te stoten.
Gevolg:
De die-hard-flaminganten van het blok kunnen hen gefrustreerd en boos een vorm van verraad in de schoenen schuiven.
De Belgicisten van hun kant kunnen opgelucht, doch vol leedvermaak, de N-VA genadeloos confronteren met hun oude standpunten, die in schril contrast staan met wat de vroegere CVP als ideologie hanteerde.
Le VU-nouveaux est donc arrivée, in de gedaante van de N-VA. Althans toch in haar fase waarin ze zich comfortabel in de feauteuils van het Belgische establishment kan laten ploffen, onderwijl genoeglijk kreunend :"Vive la Belgique. Après nous les déluges"
Munitie om met de N-VA de spot te drijven is er overduidelijk voldoende aanwezig en dat voor meer dan één strekking.
Staat de N-VA dus zelf wél in een positie om zich smalend uit te laten over anderen?
Tegen de grotere partijen houden ze sinds het kartel voorbeeldig hun kop. En daar breng ik ook het nodige begrip voor op: je bijt beter niet in de hand waaruit je na 13 juni misschien moet eten. Dat heet, in hun optiek: een kwestie van rijden en omzien.
Wat rest de N-VA'ers dan nog om hun kwaadaardigheid op bot te vieren?
Het schimpen op de Vlaamse Boze Blok?
Het kan, technisch gesproken.
Er is immers hun grote verschilpunt inzake visie op vreemdelingenbeleid. Ze staan ook niet alleen: de nieuwe grote broers staan mee paraat om de boze-blok-wolf veilig achter een cordon te houden.
Schiet er dan nog iets over voor hen die zich bij het blokjes-pesten alsnog iets te ongemakkelijk voelen (wegens oude vriendschapsbanden? wegens spijt voor het opgeven van gelijklopende streefdoelen?)
Jeps: lachen met ideologische opponenten, zonder veel aanhang en die ze qua impact (al dan niet terecht) zwak achten.
Als N-VA'er zou ik echter steeds tweemaal nadenken vooraleer me smalend uit te laten over andere kleine partijen.
Waarom dan?
Alle kleine partijtjes draaien mee in een bepaald soort patroon van rise-and-fall: zweeppartij->beleidspartij (desnoods via kartel) -> doodregeren-> afrekening op verloochende standpunten-> diaspora..........
Wanneer je dus, zoals de N-VA, reeds voor de 2e maal in dit folkloristische, bijna tragisch-atavistische mallemolentje meedraait, dan begrijp ik langs geen kant waarom ze met BuB ( in wezen hun lotgenoten!) de draak steken........