De situatie in het oosten van het Ottomaanse rijk was niet denderend, het rijk brokkelde uit één bij wijze van spreken.
Een strijd tegen de Russen ter plaatse daar, in het westen van het land tegen de Grieken, een stroefe sfeer onder de mensen.
Toen de armeniërs de Russen, orthodoxen, dus 'broeders' van hen, zagen aankomen sprongen ze over naar de 'broederlijke zijde'. De Turken zagen die gasten als burgers van het rijk, dus ze verwachtten geen verraad van hen. Maar dat gebeurde toch. Er brak een burgeroorlog uit, de Armeniërs droomden van een eigen land, ze kwamen samen, groepeerden zich. Ze vielen dorpen aan, ze zagen geen verschil tussen vrouw, kind, man; ze hadden nood aan een gebied zonder Turken, om hun droom(Armenië) te realiseren. Ondertussen nam de sultan de beslissing om deportaties op gang te zetten.
Ik kan zeggen, zo ver ik het weet, dat er geen genocide was. Ze willen profijt halen uit hun geschiedenis, wat heel erg is.
Dus moest Turkije dit erkennen, krijgen de Arme^niërs vergoeding, en dat gaat dan over grote bedragen. Uit eindelijk, Armeniërs lobbyen zeer goed, vooral in amerika.
En over Europa kan ik zeggen dat ze gëindext zijn op Amerika.
|