[Kevin Devos]

DRUGS

GEDOOGBELEID IS EEN SLECHT BELEID.

Momenteel zijn we in de Kamer bezig met het wetsontwerp dat de regering neerlegde ivm. het drugsbeleid.
Kort samengevat komt het paars-groene meerderheidsstandpunt hier op neer : dat het gebruik van softdrugs, meer bepaald cannabis, voortaan niet meer strafbaar zou zijn bij volwassenen boven de 18 jaar wanneer het voor privé-doeleinden wordt gebruikt en wanneer het niemand overlast berokkent.
De belangrijkste drijfveer om de bestaande strafbaarheid van drugs te doorbreken, berust blijkbaar op de vaststelling dat in werkelijkheid cannabis vrij vlot door een belangrijk aantal mensen wordt gebruikt zodat men dan als stelling aanvoert : waarom iets verbieden wat ondertussen toch al min of meer maatschappelijk is aanvaard.

Voor jongeren beneden de 18 jaar blijft het gebruik van allerlei soorten drugs, ook softdrugs, volledig verboden. De huidige meerheid gaat ervan uit dat men dit duidelijk uit mekaar zal kunnen houden en dat men dit ook zal kunnen controleren.
Bovendien gaat de paars-groene meerderheid er ook van uit dat jongeren zéér goed zullen kunnen begrijpen waarom er onder de 18 jaar géén jointjes mogen gerookt worden, boven de 18 jaar wel.

Iedereen voelt aan dat hierdoor de regels rond druggebruik totaal verwarrend en totaal ondoorzichtig zullen worden. We voelen nu al dat mensen niet meer weten wie nu in welke omstandigheden drugs mag gebruiken of niet !
Deze verwarring die zéker verder zal blijven bestaan onder de mensen zal er natuurlijk toe leiden dat druggebruik helemaal niet meer zal vervolgd worden en zo zijn « normale » intrede zal doen in onze samenleving.
Als je dan weet dat softdrugs héél dikwijls samenhangen met het gebruik van harddrugs, als je weet dat drugs ook moeten verhandeld worden, als je weet dat die handelaars alle producten proberen te slijten, als je weet dat drugs criminaliteit veroorzaken en zich dikwijls afspelen in misdadige milieu’s, dan zal het voor iedereen wellicht duidelijk zijn welke enorme poort wij hier open duwen.

De gevolgen van deze gedoog-politiek vallen niet te overzien. En dan zullen we maar veel geld pompen in hulpverlening en in preventie. Eerst laten we drugs toe, om nadien degenen te helpen die er last mee hebben en om dan een héél ontradingsbeleid en een grote preventie op te zetten en te zeggen aan de mensen dat ze dan toch beter géén drugs gebruiken. Begrijpe wie kan ….
Dit is typische de houding, reeds 3 jaar lang, van deze paars-groene meerderheid. Drugs zijn duidelijk « een dada » van de groenen. Het is hun beurt om te scoren. Liberalen en andere partners in de huidige regering slikken dan maar even door. Een kleine belastingsvermindering voor een maatschappelijke aanvaarding van drugs. Van een koehandel gesproken.

Het is duidelijk dat we op deze manier afglijden naar een ‘alles-kan, alles-mag’-samenleving. Een samenleving waarbij de enige norm nog is : het individueel belang.
Een mens moet zelf maar op individueel vlak uitmaken of iets goed is voor hem, al dan niet en daar kan hij daar dan zelf over beslissen of hij het doet of niet.
Zolang daar géén overlast van komt en hij niemand anders tot last is, is de zaak OK.
Het is precies dat gedoogbeleid, die normvervaging, dat gebrek aan duidelijkheid en klare afspraken dat het sluipend gif vormt in onze samenleving. Niet in het minst voor de jonge mensen. Niets is schijnheiliger dan iets te gedogen. Dit betekent dat iedereen weet dat het gebeurt, dat het niet goed is en dat men de ogen sluit zolang men er géén last van ondervindt.


Gedogen is het scheppen van onduidelijke grijze zones waarbij alles kan als het maar niet uit de hand loopt. Hoe kunnen we in zo’n gedoogsamenleving dan nog oproepen voor burgerzin ? Hoe kunnen we dan oproepen voor het nemen van verantwoordelijkheid ? Het is toch evident dat een maatschappij maar kan functioneren als iedereen tenvolle zijn verantwoordelijkheid opneemt en als iedereen zijn individuele vrijheid afstemt op het collectieve geheel waarin hij functioneert.
Mensen zijn per definitie interactieve wezens en het individuele gedrag heeft steeds een afstraling op de collectieve samenleving. Het kan niet anders. Deze realiteit wordt door de groenen miskend.
Minister Tavernier antwoordde mij dat het een principiële kwestie is en dat dit géén probleem vormt zolang het zich afspeelt in de sfeer van het individu zelf, in zijn eigen thuismilieu, vér van de anderen.
Zoals cannabis kan leiden tot schizofrenie, zo bespeuren we dezelfde schizofrenie in dergelijk standpunt. Men laat het voorkomen alsof mensen van vest kunnen veranderen. Thuis zijn ze een bepaald ‘ik’ vanuit een individualistische context, zodra ze de deur buiten stappen zijn ze een deel van het geheel van de samenleving. Het is evident dat je deze scheiding nooit kunt maken. Mensen bestaan uit één stuk en zijn wat ze zijn, overal, op alle plaatsen en op elk moment. Het is eveneens onbegrijpelijk dat de groenen die meestal fanatiek optreden tegen alle mogelijks kleine zaken van verontreiniging of ongezond gedrag, het gebruik van drugs zomaar tolereren. De groenen roepen luidskeels over het gevaar van telefoonmasten, willen alle pesticiden bannen, protesteren tegen een tentoonstelling van ijssculpturen, willen niet dat iemand een plantje of bloempje vertrappelt, willen uitzonderlijke zware beschermingsmaatregels voor vogels, vinden chocoladesigaretten gevaarlijk, maar willen dat volwassenen een jointje kunnen gebruiken als ze dit zelf willen.

Roken is zéér ongezond en gevaarlijk, cannabis roken vormt voor de groenen géén probleem. In Francorchamps mag géén enkel reclamebord staan dat spreekt over tabak of sigaretten. Jointjes roken wordt voortaan met de brede glimlach gedoogd.
Dit is spreken met een dubbele tong : iets toelaten waarvan je weet dat het niet goed is en waarvan je weet dat het de volksgezondheid schade berokkent. Anderzijds oproepen tot ontrading en preventie. Eerst het vuur aansteken, daarna blussen !

Dit is een soort samenleving waarin we ons niet kunnen terug vinden. Het tijdsbeeld schept so wie so reeds voldoende problemen en moeilijkheden. Onze hoge beschaving en onze hoge welvaart leidt meer en meer tot morele decadentie. Deze evolutie kan slechts halt worden toegeroepen als we opnieuw duidelijke regels durven stellen. Het is hoog tijd dat iedereen tenvolle zijn verantwoordelijkheid opneemt, gesteund op waarden en daaruit afgeleide vaste regels. Terwijl véél goed menende ouders en opvoeders met alle mogelijkheden proberen om jonge mensen degelijk op te voeden en voor te bereiden op de toekomst, worden zij het steeds maar moeilijker gemaakt. Opvoeden, modellen voorhouden en bepaalde levenspatronen uitbouwen lijkt reeds lang géén prioriteit meer in deze samenleving. Iedereen wordt verzocht om voor zichzelf uit te maken wat goed is of niet goed is en moet dan zelf maar zijn grenzen stellen.

Ik verwerp zo’n model van samenleven. Ik wil een samenleving die gesteund is op waarden. Ik wil een « waardevolle » samenleving, waarbij iedereen het erover eens is dat bepaalde drempels niet kunnen overschreden worden. Een samenleving waarin iedereen vanuit zijn verantwoordelijkheid probeert respect en tact op te brengen voor anderen. Het drugsbeleid is dus één van de thema’s die binnenkort aan de kiezer zal voorgelegd worden. Deze verkiezingen zullen daarom méér dan ooit een keuze zijn voor het samenlevingsmodel van de toekomst.

Opgemaakt door Luc Goutry,
CD&V Volksvertegenwoordiger