Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door imponderabilia
Een goed argument dat homo's geen goede ouders zouden zijn is er niet, maar je moet ook realist zijn en bedenken dat kinderen die geadopteerd zijn wel met een zekere sociale moeilijkheid zitten. Ik weet niet of U er zich van bewust bent dat kinderen (welliswaar ongewild) grof kunnen zijn voor elkaar, dit wordt enkel maar erger in de pubertijd waar "erbij horen" zeer belangerijk is. Jongeren die op school echter (bv bij de voorstelling bij het begin van het schooljaar) moeten zeggen dat ze 2 vaders of moeders hebben komen meteen al in een lastig parket. In dit opzicht vind ik het niet verantwoord, daarbij moeten we ook nog eens rekening houden met het feit dat Belgie het land is met de meeste zelfmoorden bij jongeren (dit meestal op gronden van sociale problemen). Om het even duidelijk te stellen, het zou mij niet storen dat homo's kinderen kunnen adopteren, maar ik denk dat de maatschappij er nog niet klaar voor is en dat het wel eens tot sociale en/of familiedrama's zou kunnen leiden.
|
Ik kan me inderdaad voorstellen dat jongeren die opgroeien in een homogezin in zekere mate voorwerp kunnen zijn van sociale druk. Toch lijkt het me dat dit niet moet gedramatiseerd worden en dat het niet zo'n vaart loopt als zou dit het zelfmoordcijfer bij jongeren de hoogte injagen. Er zijn in de maatschappij trouwens nog heel wat andere (zeer onschuldige) dingen die kunnen leiden tot pesterijen (overgewicht, dragen van een bril, en ga zo maar door.
Het aangehaalde argument kan volgens mij geen reden zijn om een groep mensen van een fundamenteel recht te onthouden. Bovendien ben ik van mening dat er een mentaliteitswijziging moet optreden in de hoofden van de mensen, waardoor het opgroeien in een gezin met 2 mama's of 2 papa's als normaal beschouwd wordt en dan verdwijnt de voornoemde sociale druk vanzelf. Dat dit mogelijk is, wordt aangegeven door de mentaliteitswijziging die intussen heeft plaatsgegrepen in de jaren 90. In het begin van de jaren 90 werd homoseksualiteit vaak nog bekeken als een soort abnormaal ziekteverschijnsel. In dit opzicht hebben we gelukkig een positieve evolutie kunnen waarnemen, ook al zijn we nog niet aan het eindpunt gekomen.
Het is makkelijk om de handen in de zakken te steken en te stellen dat de maatschappij er niet klaar voor is en bijgevolg werkeloos toe te kijken. Ik geloof in een actief beleid dat de maatschappij vooruithelpt en de mensen de dingen in het juiste perspectief te leren zien.
Wat de reactie van Kistal betreft, ik zie dat Raf al gereageerd heeft in mijn plaats. Ik zou het zelf niet anders zeggen.