vrede,
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu
Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?
Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.
|
ik kan me niet van de indruk ontdoen dat jij dit leest omdat je dit wil lezen. de meeste religieuze tradities (van moslims tot hindoes, van christenen tot boeddhisten) wijzen juist op het feit dat het heilige zowel transcendent als immanent is. god is niet in ons en niet buiten ons, niet beiden en niet geen van beiden. elk van die concepten is veel te onvolkomen om allahu subhanahu wa ta'ala te kunnen vangen.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu
Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?
|
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door "psalm 22:2
אֵלִי אֵלִי, לָמָה עֲזַבְתָּנִי; רָחוֹק מִישׁוּעָתִי, דִּבְרֵי שַׁאֲגָתִי.
|
in taizé hoorde ik een verhaal. ik ken de bron niet, en ben de exacte bewoording vergeten. hier volgt een parafrase:
een man had een droom. hij zag voetsporen op het strand. twee paar, naast mekaar. hij begreep de droom niet, maar had er een vredig gevoel bij.
later, in een andere droom, zag hij god. hij vroeg hem wat de voetsporen betekenden.
"dat zijn wij beiden die samen op het strand liepen"
"ok, dat snap ik. bedankt dat je bij me wil zijn. maar ik wil nog iets weten."
"vraag maar, mijn lieveling"
"op een bepaald moment zag ik maar één paar voetsporen meer. heb je me toen verlaten?"
"dat was toen het moeilijk ging met je. toen droeg ik je, mijn liefste."
vrede,
redwasp