[Graziëlla]

Beste mensen,


iedereen is het erover eens dat we donkere tijden tegemoet gaan. Alles is vierkant aan het draaien, alles is rot geworden.
Voor mensen als ik die de belegen leeftijd intussen overschreden hebben is dit eigenlijk niet zo'n groot probleem, wij hebben de kans gehad onze vetpotten te vullen.
Onze kinderen hun vetpotten zullen veel moeizamer gevuld geraken dan het onze werd gevuld geraakt, en die van onze kleinkinderen, ocharme de dutskes.

Ik zit daar zo mee in met de toekomst van mijn brave doodfraaie lieve kleinkinderen. Waaraan hebben zij die rotte wereld verdient? Indien ik opnieuw kon doen dan kwamen geen kinderen en kleinkinderen. Pas op, ik zie ze doodgraag, mijn schatjes, maar ik zit zo met hen in, en met hun toekomst. Het gaat niet gemakkelijk voor ze worden.

De huizenprijzen swingen de pan uit, allerlei verzekeringen gaan altijd maar omhoog, de belastingen minderen niet, de pensioen en ziekenkas geraakt opgesoupeerd....... we kunnen zo blijven voortdoen.

Het komt daar op neer: het is gedaan met de overschotten, gedaan met de vette jaren.

En mijn brave kleinkinderen zullen het ondervinden.
Ik heb hen altijd gezegd dat zij nooit aan kinderen moesten beginnen, want je kunt je kind toch deze rotte wereld niet aandoen?

Onlangs kreeg ik groot nieuws en ik zou blij moeten zijn, maar ik zit met gemengde gevoelens.
Mijn kleindochter is zwanger. Ze is nog heel jong, en nog niet gehuwd met haar vriendje, maar beiden kiezen ervoor om het kindje te houden. Chapeau zou ik zeggen, maar aan de andere kant, vrees ik zo voor dat arme ongeboren dutske.



Ik heb mijn kleindochter onlangs het volgende verhaal verteld, of beter historie. Het is een droevige historie.
Een historie over een Vlaams meisje, zoals er zovele vlaamse meisjes waren.
Het meisje waarover ik vertel, Gasparette, is geboren in 1880 en heeft de hel meegemaakt. Zelf zei ze op haar sterfbed: "ik ben niet bang te sterven, want erger dan hier kan het niet meer worden. Ik heb de hel meegemaakt en ik geloof dat ik nu in de Hemel zal terecht komen. Ik ben in blijde verwachting, en dat al vele vele jaren. Ik heb mijn hele leven gewacht op dit moment, en dat heeft me kracht gegeven om door te gaan."
Maar ze kon niet anders dan doorgaan, wat was het alternatief? Zelfmoord was helemaal geen mogelijkheid omdat ze dan zeker in de hel zou terechtgekomen zijn.
Waszij 100 jaar later geboren, in 1980 dan had zij een fantastisch leven kunnen hebben. Maar ze had de pech 100 jaar eerder geboren te zijn.

Ze is een verwante van mij, vandaar dat ik er zoveel van af weet. Hoe de verwantschap precies in elkaar steekt kan ik niet precies zeggen, het is tamelijk ver. Zij moet een nicht geweest zijn van mijn grootmoeder denk ik. Zoiets.

Het moeilijke, het vreselijke leven begon al heel slecht voor haar.
De miserie begon al nog voor zij werd geboren. Onze Lieve Heer heeft haar echt getest, beproeft. Doch ze heeft de loodzware test met verve weten te doorstaan.

Nog voor zij geboren was overleed haar vader, Gaspard was dat. Hij viel uit een appelboom. Hij heeft zijn eerste en enige kind nooit weten geboren worden.
Dit was een grote ramp voor haar moeder die nu haar enige kostwinner verloor. En het waren al zulke arme luizen. Die mensen hebben dat echt niet verdient. Enkele maanden werd het kind geboren en het werd Gasparine genoemd, naar haar overleden vader.
Later is Gasparine op 15 jaar ongeveer op een kasteel bij een Baron en Barones terechtgekomen en zij hadden een nichtje dat ook Gasparine heette. Dit kon niet voor de Baron dat een kamermeisen dezelfde naam had als hun nichtje en daarom werd besloten om Gasparine als Gasparette aan te spreken en sindsdien is zij als Gasparette door het leven gegaan. De 'ette's' waren ordinair en de 'ine's' waren chiquer bevonden. Nochtans is de Paulette die ik ken wat chiquer dan de Pauline die ik ken.
Goed, door ons werd Gasparette altijd als 'tante parret' aangesproken. Parret is dus dialect voor prei. Tante Gasparette snel gezegd is tante parret.
Ik dacht ook altijd aan prei, en nu nog als ik met prei bezig ben denk ik aan haar. Als ik preisoep klaarmaak denk ik aan tante Gasparette. Al van toen ik kind was. En nu nog altijd. Zodus ik denk bijna dagelijks aan haar. En weet je wat? Tante Gasparette verdient dat! Tante Gasparette verdient dat! Als ik niet meer aan haar denk, wie wel nog?
Dus al voor haar geboorte had tante Gasparette al af te rekenen met miserie. Maar het was nog niet gedaan. Toen ze nog geen 2 dagen oud was stierf haar moeder in het kraambed. Nog geen 2 dagen en al wees. Dat is pas erg. Zo kwam zij bij allerlei mensen terecht die haar gebruikten als huisslaafje. Ze heeft gewerkt haar, tante Gasparette. Ze heeft gewerkt. Op het land bij de boeren, en dat was zwaar werk. Op haar 15de bij een Baron en Barones terechtgekomen waar ze enkele jaren is mogen blijven. Dat waren de beste jaren van haar leven zei ze. Het waren goede mensen, die baron en barones. En erg Godsvruchtig ook. Heel deugdzaam. Het kasteel was een baken van reinheid en zuiverheid. Maar dit zou later ook parten spelen met Gasparette.
Toen ze ooit eens in het dorp was om inkopen te doen werd ze aangerand door een bende rotte dronkaards. Ze bestonden toen ook al, maar niet zoveel.
Ze hebben haar vastgepakt en aangerand. En tante parret is met een pakske naar t kasteel gekomen.
Dat was een schande voor de godsvruchtige barones en ze zag zich verplicht de arme Gasparette de laan uit te sturen. "Ik kan niet leven met de zonde onder mijn dak, het spijt me mijn kind" zei de Barones.
"Ik zal altijd voor je bidden" waren de laatste woorden van de barones tot Gasparette.
Gasparette was gebroken en moest nu naar de stee om de schande te verdoezelen. Ze ging naar Brussel, om daar te bevallen en te blijven, want in de streek vanwaar zij kwam was zij nu een zondige vrouw.
Ze heeft haar kind gekregen maar leefde in armoedige toestand en na enkele weken is dat kind overleden. Het was een jongen dat Gaspard werd genoemd, naar haar vader die zei nooit heeft gekend. Het kind heeft geluk gehad om niet de miserie te moeten doorstaan in die moeilijke wereld op te groeien. Dat zei Gasparette. "Ik ben blij voor mijn kind, en ik ben God dankbaar dat hij mijn kind het zo gemakkelijk heeft gemaakt. God heeft het mij gegeven en God heeft het mij genomen, Gods name zij geprezen."

Maar toen begon de zwaarste miserie ooit voor tante parret. Het was na de eeuwwisseling, nog voor de grote wereldbrand. Ze geraakte op den dool.
wat er allemaal gebeurde heeft ze me nooit verteld, maar het moet biezonder erg geweest zijn. Het enige dat ze erover kwijt wou en kon was dat zij ooit heeft gras gegeten.
TANTE GASPARETTE HEEFT OOIT GRAS GEGETEN!!!! Wat een schrijnende toestanden zijn me dat? Ja, dat is Gasparette allemaal ten dele gevallen. Ze heeft dit allemaal moeten doorstaan.
Ze is dan bij boeren terechtgekomen en heeft vooral hard landwerk moeten doen. Haar gezondheid heeft er ferm onder geleden.

Het einde.
Tante Gasparette is overleden zo in '69 of '70, ik weet het zelf allemaal niet meer zo goed. Ze was eind de tachtig, net geen 90. Maar ze zag er godver 110 uit!!!!!!!! Ik zie haar nog altijd zitten in die ouderwetse stoel: dat oude wijveke, helemaal in elkaar vervrongen, alles zat scheef. Ze had last van jicht en reuma van de vele tientallen jaren te werken op de koude, vochtige akkerlanden bij de boeren, toen de grote moderne machine's nog niet bestonden. Hebben de mensen gewerkt toen, hebben de mensen gewerkt toen. En ook Tante parret is die dans niet ontsprongen, helaas.
Och dat mensje was compassie waard! Ze was compassie waard!!!
Toen ze stierf was ik nog een jonge vrouw, vanvoor in de 20. 21-22 of zoiets. Ik was jong en zij stokoud.
Ik ging om de 2 dagen eens langs op bezoek, en altijd toen ik binnen kwam, wilde ze opstaan om me te bedienen. Maar ik zei: "tanteke, blijven zitten wi, kgaan ik je wel bedienen, jij hebt al genoeg gedient in je leven!!!" En ik moest dat elke keer opnieuw zeggen. Mijn zuster en moeder die ook bijna elke dag gingen moesten hetzelfde doen.
Tante Gasparette was een heel nederig mensje dat zelfs op hoge leeftijd de neiging had om de medemens te dienen. Zelfs toen ze zelf niet meer kon. Je moet eens denken wat dat mensje wel niet allemaal heeft moeten doormaken om zo een ingesteldheid aan te kweken. Dat is toch wreed, niet? En je moet dan weten dat in Vlaanderen heel veel Gasparetten waren. Zij was niet de enige. zo lang ze goed was heeft tanteke de andere bewoners geholpen waar ze kon, zo dienstbaar was ze. Achteraf besef ik pas goed waarom de nonnetjes haar zo gemakkelijk opnamen.
Tante Gasparette is met de glimlach op haar gezicht gestorven, want ze wist dat ze eindelijk van het zware leven verlost was. Nu zou haar de beloning te beurt vallen. Na 90 jaar miserie, hard zwoegen, zou ze eindelijk rust krijgen. Ze zou een grote beloning krijgen, een beloning die haar toekwam.
Ik zei het haar ook: "tanteke, ge zult een van de beste plekjes in de Hemel krijgen, want je hebt Gods wil, hoe zwaar ook, altijd zonder morren en met veel moed gedragen. Je hebt geleefd zoals Jezus Christus." Zelf was ze overtuigd dat haar aardse leven een voorbereiding was naar het eeuwige leven. dat heeft haar zoveel sterkte gegeven om altijd maar door te gaan, met veel moed. "Hoe zwaarder het lot, des te nader bij God" placht ze vaak te zeggen. Ook: "die belust is op zoet gemak zo laadt den Heer uw lastig pak."

Zo is zij dan gestorven, vredig, hopend op een prachtige nieuwe toekomst. De hemel na de hel. Daar was zij van overtuigd.
Toen ze opgebaard lag zie ik nog die handen. Maar mensen toch, ik had dat nog nooit gezien en heb het later ook nooit meer gezien. Dat waren van die echte vlaamse werkershanden. Zo van die handen dat je nergens meer tegenkomt, want de mensen werken niet meer. Of toch al lang niet meer zo hard als vroeger. Vandaag weten ze niet meer wat werken is, maar tante Gasparette wist dit wel, want zij heeft dit gedaan.

De mens van vandaag is verwend, rot verwend. Is ook rot, door altijd maar toe te geven op zijn goestjes en zijn gedachtjes. De mens van vandaag is een teer manneke tegen niets meer bestendig. Er zijn alle soorten ziekenbonden waar ze gratis geld krijgen als ze eens een beetje 'ziek ' zijn. Vroeger dat was geen waar. En er was geen ziekenbond. Was je ziek, pech dan.
Gasparette heeft het ook meegemaakt. Ze had haar rechter middel en ringvinger kwijt, ook door een werkongeluk. Ze heeft nadat alles werd gebonden meteen terug beginnen werken, ze kon niet anders. Wel wat rustiger aan. Maar de volgende dag was dit weer volle bak. Dat ging ook. Moeilijk gaat ook.

Tante Gasparette lag daar opgebaard. Ik weet nog hoe mijn moeder zei: "tanteke, rust nu maar uit wi. Je hebt ze gewerkt, je hebt genoeg gewerkt. Eindelijk rust voor jou". Ik vond dat zo mooi dat ik ogen in de tranen kreeg.

De begraving was ook heel simpel want tante Gasparette haar leven was ook simpel. Ze had bijna niets nagelaten. En ze heeft pertangs zoveel gewerkt.

Maar zo was dat toen, en zo gaan we terug.
De mensen zullen steeds meer moeten werken voor steeds minder geld. Alles wordt duurder en duurder dat het haast onbetaalbaar zal worden. De jonge gasten van vandaag kunnen reizen zo hun hartje het verlangt, maar dit zal gauw gedaan zijn. dat is voorbij. Dat is voorbij.
Komt daar nog eens bij dat alles duurder wordt, van het eten tot de huizen. De mensen zullen weer moeten werken om te kunnen eten.

Vandaag de dag zijn we allemaal middenstandertjes. We hebben allemaal een eigen huis. Dat gaat niet blijven duren. Er zal weer een grote werkersklasse ontstaan. De kloof tussen arm en rijk zal weer groeien zegt mijn man altijd. En hij heeft gelijk.
De mensen gaan weer de miserie tegemoet dat er vroeger was, maar met dit verschil: de mensen vroeger geloofden dat het aardse leven een voorbereiding was op het eeuwige leven, en de huidige mensen geloven enkel in dit leven als enig leven en daarna is het gedaan. Wie is dan de gelukkigste denkt u?

Tante Gasparine werd begraven met een simpele dienst en naast enkele zusters, medebewoners van het oudemanhuis, en wij als familie was er niets.

Toen ik dat levensverhaal aan mijn kleindochter vertelde was dat meisje daar zo van aangedaan. Wat een miserie heeft die Gasparine allemaal niet meegemaakt? Ze wilde het graf gaan bezoeken en er een bloempje neerleggen.
Goed wij gingen dus naar de bloemisterij om een bloempje en dan naar het kerkhof.
Maar toen we daar waren vond ik haar graf niet terug. Maar ik wist wel nog waar het lag. Ik vroeg het aan de werkman die daar rondtsjeffelde en die zei dat perk A al 10 jaar ontruimt was. Dus tante Gasparine's graf was zeker al tien jaar opgeruimt. Is dit niet vreselijk. Zelfs na haar dood maakt men haar het leven zuur door lastig te doen!! Ik was er echt van aangedaan. We hebben het bloempje dan maar op een armoedig graf gelegd.

Het kindje van mijn kleindochter zal een jongetje zijn en het zal Jasper genoemd worden. Ik was zo blij en vroeg of dit gericht was naar tante Gasparine en haar vader en zoon. Nee zei mijn kleindochter naar die zanger. Jasper Erpels of Erkels ofzl. Ze vindt dat een schone jongen. Maar voor mij zal het een ode blijven een tante Gasparette.