Ik zie in wat de filosoof Gerard Bodifée te berde brengt ook geen paradox. De stelling waartegen hij zich keert:
"Als de menselijke geschiedenis gestuurd wordt door het streven naar geluk en andere idealen, moet dat streven in allerlei gradaties en variaties ook bij andere levensvormen voorkomen en mee de richting van de evolutie bepalen" komt mij vreemd voor.
De menselijke geschiedenis is 4000 jaar oud. De mens als soort bestaat al minstens 100.000 jaar en wellicht wel 800.000 jaar. Veel progressie zat er dus niet in de menselijke geschiedenis. Ontzegt een Darwinist dieren het streven naar geluk? We zien dat zoogdieren op gezelschap gesteld zijn en kunnen spelen. Dierenartsen weten dat dieren ongelukkig kunnen zijn. Of dieren idealen hebben weten we niet. De moderne biologie ziet juist steeds meer overeenkomsten tussen mens en dier, o.a. in gedrag en capaciteiten en in het DNA.
De gedachte dat mens hoger is dan een dier en afzonderlijk is geschapen met als klapstuk EEN ZIEL is juist een gedachte van de godsdienst. Nu heeft Bodiffée een manier gevonden om die misvatting van de godsdienst op een of andere sluwe manier in de schoenen van Darwinisten te schuiven. Wat een stommiteit. (dit dier zit niet naar het voetballen te kijken)
|