Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf
De essentie blijft m.i. simpel.
De grens is duidelijk.
To be or not to be.
We vinden het vooral vreselijk omdat we ermee geconfronteerd worden dat we onze denkwereld en leefpatronen niet kunnen aan anderen opdringen eens ze de beslissing voor zich namen.
De confrontatie met de eigen onmacht.
De confontatie met het ultieme foertzeggen van een andere.
Wij kunnen ons voorhouden dat we er 'inspraak' behoren in te hebben, doch de feiten tonen dat het anders ligt.
Wie immers gaf of geeft ons het recht om een ander te beletten zijn onafwendbare einde te vervroegen?
Wat betekenen de 20-30-40-50 jaar min of meer van een nietig mensenleven in het licht van het eeuwige nikske?
|
Kijk, zo zie ik dat dus helemaal niet... De samenleving draagt een griezelig grote verantwoordelijkheid in een groot deel van de gevallen, want wie drijft het individu vaak over de rand? Wie legt het individu vaak ondraaglijke stress op? Wie is er vaak niet om een helpende hand te reiken naar iemand die zo overduidelijk "in de knoop" ligt met zichzelf?
Zoals ik hierboven reeds aanhaalde, kan het promoten van die intellectueel zeer zeker correcte stelling van jou leiden tot zeer grote ellende. Enfin, ik hoop dat je de moeite genomen hebt om mijn eerste posting te doorspartelen; daar heb ik gepoogd om mijn ervaringen een beetje te ordenen. Benieuwd overigens hoe je op mijn bezwaren zou antwoorden...