Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door hurricane
Ik kan me levendig voorstellen dat mijn ouders op de duur ten einde raad waren en de stoppen af en toe doorsloegen. Ik heb het hen vergeven.
Met de huidige wetenschap en psychologie is het zeer gemakkelijk vast te stellen of een kind een 'afwijking' vertoond.
Jammer genoeg wordt het etiket iets te snel op een kind geplakt.
Ik WOU studeren en had het IQ van een normaal kind. Ik kon jammer genoeg mijn aandacht niet op de leerstof houden. Maar dat terloops. Ben uiteindelijk goed terecht gekomen. Zoals de meeste ADHD'ers, overigens.
Maar het moet voor mijn ouders een hel geweest zijn. Net zoals voor mij.
Ouders blijven ook maar mensen. Mét de nodige tekortkomingen. En met hun grenzen.
Ik heb mijn kinderen met liefde opgevoed. Met de nodige knuffels. En met een luisterend oor wanneer ze het moeilijk hadden (hebben).
Maar ik ga eerlijk zijn. Ze hebben van mij, toen ze erg jong waren, een pedagogische tik gekregen. Niet om pijn te doen. Wel om ze even te laten schrikken.
En time out in de badkamer. 5 Minuutjes om af te koelen.
Ze lachen er nu nog om. Ik mag met recht en reden zeggen dat ze daar niets hebben van over gehouden. Integendeel. Onze drie kinderen weten perfect wat respect is.
En ze zijn alle drie opgegroeid tot evenwichtige volwassenen. Ook de dochter met ADHD.
Mijn punt is : je MOET een kind laten weten waar de grenzen liggen. Het gewoon zeggen is niet altijd genoeg. En een straf dient altijd in proportie te blijven.
Doe kinderen nooit pijn. Niet fysiek of psychisch. Dat heeft, op latere leeftijd, ernstige consequenties.
Denk ook niet dat leerkrachten in de school je kinderen zullen opvoeden. Dat is hun taak niet. Dat doe je zélf. Je hebt ze tenslotte ook zélf verwekt...
|
Lijfstraffen die onredelijk zijn zijn inderdaad verwerpelijk maar door een overdreven angst reactie op eerder gemaakte opvoedingsfouten door o.a. betere inzichten in de menselijke psyche, zijn we naar het andere extreme overgeschakeld. Beiden gaven en geven geen echt goed of neutraal resultaat.
Kinderen moeten leren en leren is vallen en opstaan. Ze afschermen is niet goed net als ze ongecontroleerd blootstellen aan alles. Fysieke en psychische pijn komen er altijd bij kijken en zijn noodzakelijk in een opvoeding. Het misbruik ervan uiteraard niet. Wordt dat vastgesteld of bemerkt moet er ter bescherming ingegrepen worden.
Om kinderen te laten weten waar de grenzen liggen moet je die in eerste plaats als ouder of andere opvoeder, als volwassene zelf dus weten. Eigen ervaring en rationeel logisch denken zouden de primaire drijfveren daarin moeten zijn. Tenslotte de eigen levensvisie draag je over op je kinderen toch?
Leerkrachten hebben WEL een opvoedende taak; zijnde een secundaire.
Kinderen moeten beschermd worden tegen misbruik maar niet tegen zichzelf. Overbescherming vertekent de opvoeding in het globaal en op termijn nog harder daar ze in weze zelfs tot een gebrek aan opvoeding leidt of kan leiden.