[Ernst Niessen]

Vandaag, 17 augustus 1945, bestaat de Republiek Indonesië vijfenzestig jaar. Twee dagen na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië riepen Soekarno en Mohammed Hatta door middel van de Proklamasi Kemerdekaan de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Nederland heeft zich daartegen verzet en probeerde door middel van de Politionele Acties de opstandige kolonie in het gareel te krijgen. Tussendoor werden onderhandelingen gevoerd en zelfs de Linggadjati-akkoorden gesloten tussen de nationalisten en de Nederlandse regering.

Vorige week (!) - in verband met het begin van de islamitische vastenmaand ramadan week men uit naar een alternatieve datum - is het uitroepen van de onafhankelijkheid met een upacara (vlaggenceremonie) gevierd bij de residentie van de Indonesische ambassade in Wassenaar, Zuid-Holland.

In een vraaggesprek met het landelijke dagblad De Telegraaf stelde de huidige ambassadeur, Junus Effendi Habibie (de broer van voormalig president Jusuf Habibie!) afgelopen zaterdag dat Indonesië en Nederland een bloedband met elkaar hebben. Volgens de sympathieke en goedlachse ambassadeur vormt Nederland voor Indonesië de toegangspoort tot Europa. In juni is ook de nationale luchtvaartmaatschappij Garuda Indonesia weer een lijndienst tussen Jakarta en Amsterdam begonnen. Ontslagnemend ambassadeur Habibie - hij vertrekt in november - bereidt thans het staatsbezoek voor van president Susilo Bambang Yudhodyono aan Nederland.

Wat zijn de mogelijkheden van het huidige Indonesië in Europa en in de wereld na de economische crisis en kunnen ook Vlaanderen en Wallonië iets voor Indonesië betekenen?