Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Mahalingam
@Lombas:
"Neen, integendeel, ik denk dat ze vooral het gevolg waren van een (grotendeels oprechte) herbronning van een ietwat meer fundameel christendom."
Ik denk dat het anders ligt. Het idee van de kruistochten en de strijd voor god en tegen de anders-gelovigen is juist een nieuwe ontwikkeling geweest waarvoor ze niet terug grepen op oude bronnen (fundamenten) maar zelf iets nieuws schepten. Nieuw was dat ook niet want ze hebben het afgekeken van de Mohammedanen met hun Jihad. Copy-cat dus.
Het heeft eeuwen geduurd voordat ze de theologie zo konden draaien dat er krijgszuchtige kerkelijke ridderorden konden ontstaan. Het vroege christendom maakte de mensen meer tot schapen dan tot wolven.
|
Met fundamenteel bedoel ik niet orthodox. Het is juist dat het kader in de elfde eeuw de kruistochten mogelijk maakte, daarvoor was zoiets ondenkbaar geweest. De stroming kreeg ook bewust tegenkanting van enkele toonaangevende christelijke denkers. Priesters bewapenen was nooit gezien, en de Kerk predikte tot die periode grotendeels een beleid van loutere vrede.
Anderzijds was de bagage er wel. De bellum-iustum-theorie lag al even in de kast, en daar bleef het niet bij; hoewel eerdere "evenementen" zoals Poitiers en Normandisch Sicilië niet gewoon kunnen teruggebracht worden op een geloofskwestie.
Hetzelfde geldt voor de "jihad". Algemeen wordt aanvaard dat deze pas na de kruistochten een invulling kreeg zoals we die nu nog kennen, maar de oudste verwijzingen dateren wel van daarvoor. Radicaal was het onderscheid tussen sjiieten en soennieten daarin, en jammer genoeg voor de kruisvaardersstaten was de heersende tendens binnen de Turkse stammen wel duidelijk
soenni.