Niet zo lang geleden konden we vernemen dat het vertrouwen van de Vlamingen in de geschreven pers tot een beschamend en nooit eerder gezien niveau van 17 % gedaald is. Een mens vraagt zich af hoe dat komt. Ligt het aan de oppervlakkigheid van sommige media? Moeten we de oorzaak zoeken bij de manifeste vooringenomenheid van een groot aantal journalisten, enkele lovenswaardige uitzonderingen niet te na gesproken? Of is er meer aan de hand? Verliezen de Vlamingen het vertrouwen in hun pers omdat er gewoon op los gelogen wordt? Men durft de hypothese haast niet formuleren, maar toen we vorige zaterdag, onder de lentezon van Steenokkerzeel waar het ‘Vlaams Blok op Wielen’ verzamelen geblazen had voor zijn sympathisanten uit Vlaams-Brabant, het zoveelste rapport van de parlementsleden van De Standaard onder ogen kregen, lag de manipulatie er te dik op om nog van toeval te kunnen spreken.
Te lui om zelf enig onderzoekswerk te verrichten, vonden de journalisten van dienst er niets beters op dan de reeds meermaals weerlegde leugens van Hendrik Vos van de Rijksuniversiteit Gent nog maar eens te herkauwen om Philips Claeys en ondergetekende een nul op tien te geven voor hun werk in het Europees parlement. Dat Philip van alle Vlaamse parlementsleden koploper is wat betreft de schriftelijke vragen aan Raad en Commissie en ook uitmunt in zijn aantal interpellaties kan het journaille niet deren. Na de modder over de partij, na de beledigingen aan het aders van de militanten, na de verdachtmakingen en de boycot krijgen we vandaag dus een nieuwe variant van de hetze tegen onze partij: de aanvallen ad hominem. Dat ene Saïd al Khadraoui wat zijn parlementair werk betreft nog niet aan de enkels van de Vlaams Blok-mandatarissen komt, zal de paarse miltanten op de redactie van de Standaard niet deren. Voor hem gelden verzachtende omstandigheden, want hij is één maand later dan de Vlaams Blokkers in het Europees parlement terecht gekomen. Derhalve, leren ze ons op De Standaard, heeft hij zich nog niet kunnen bewijzen. Maar dossierkennis heeft de man. Daar moeten we de paarse journalisten op hun woord geloven. En dus krijgt SP.A-coryfee Khadraoui goede punten.
Naar verluidt verwierf ikzelf in het Europees Parlement enige bekendheid als vechtersbaas. Tot daar De Standaard. Enige uitleg wordt niet gegeven. Daarom krijgt u hem hier. Toen Jean-Marie Le Pen op 21 april 2002 onverwacht doorstootte naar de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen, werd er een persconferentie belegd waar onder meer Paul Goossens die vandaag de Europa-desk van Belga leidt, zich tussen opgehitste linkse nozems begaf om de persconferentie met bruut geweld te verhinderen. Gewelddadige manifestanten waren er dankzij perskaarten die ze van bevriende journalisten gekregen hadden, inderdaad in geslaagd om de perszaal te bezetten zodat de aanwezige journalisten die – in tegenstelling tot Goossens - wel hun job wensten te doen door aan Le Pen enkele vragen te stellen over diens Europees programma, onverrichterzake naar huis moesten. Hysterisch omdat ze niet tot bij Le Pen geraakten, hebben enkele tegendemonstranten dan maar andere slachtoffers gezocht. Zo herkenden ze mijn vader Karel Dillen die bij het buiten gaan van de zaal een taart tegen het gezicht gekwakt kreeg en tegen de grond geslagen werd. “De stevige knokpartij ter gelegenheid van het stuntoptreden van Jean-Marie Le Pen” waar de leugenaars van de Standaard het over hebben, bestond in niets anders dan het geven van een duw tegen degene die mijn vader – op dat moment 76 jaar oud en moeilijk ter been – tegen de grond gesmeten had.
Let dus goed op: Primo: Voor De Standaard is het geven van een persconferentie door iemand die deelneemt aan de tweede ronde van de Franse Presidentsverkiezingen een “stuntpartij”. Secundo: Tussenbeide komen wanneer een weerloze zesenzeventigjarige die gewoon als toeschouwer naar de persconferentie kwam, op de grond gesmeten wordt, noemt De Standaard een “stevige knokpartij”. LEUGENAARS!!!
Koen Dillen
Europees parlementslid[/b]
__________________
|