Oorspronkelijk geplaatst door Steve_M
Tijd voor een korte anekdote uit de oude doos. Lang geleden, toen de dieren net niet meer spraken en ik in mijn laatste jaar van de basisschool zat, had ik een ontzettende hufter als leraar. Losse handjes, woede-uitbarstingen, smijten met het meubilair, noem maar op. Op een woensdagnamiddag had ik, samen met een drietal vriendjes, wat kattenkwaad uitgestoken. Het vergrijp in kwestie doet er niet zo toe, maar laat ons het erop houden dat we, zowel op school als thuis, flink in de problemen zouden komen als het uitkwam. Een van de drie, mijn beste vriend, werd toen gezien als een 'sociaal geval'. Onze leraar, die wellicht liever carrière had gemaakt in een jezuïetencollege dan in een stedelijke basisschool, maakte er een sport van de (overigens zeldzame) 'sociale gevallen' vakkundig buiten te werken.
Een kleine week later loop ik nietsvermoedend (je kent het wel, fluitend, wellicht met een streepje snot onder mijn neus) over de speelplaats, als ik opgeschrikt word door onze hufterige leraar. Die begon allerlei vragen te stellen, vragen waaruit duidelijk bleek dat hij wist wat we uitgespookt hadden. Hij zei toen letterlijk: "Kijk, ik ga je chanteren. Weet je wat dat is?". Ik antwoordde dat ik inderdaad wist wat het woord betekende. Zijn voorstel was dat hij niets zou vertellen tegen mijn ouders op voorwaarde dat ik brak met mijn beste vriend.
Het was me al snel duidelijk dat ik maar drie opties had:
1) Was ik onschuldig geweest, dan had ik hem vierkant uitgelachen en was ik thuis gaan vertellen wat er gebeurd was. Helaas was ik niet onschuldig en had een van mijn andere vriendjes de boel verklikt.
2) Ik kon instemmen met de chantage, wat ook een schuldbekentenis inhield.
3) Ik kon naar huis gaan, opbiechten wat ik had uitgespookt en er het hele sinistere vervolg bijvertellen.
Uiteraard heb ik voor de laatste optie gekozen. Ik heb wel wat rottigheid gehad, maar wat vooral bleef hangen was wat voor een ontzettende klootzak die leraar was. Uiteraard was de inzet toen voor mij veel kleiner dan nu in het geval-Geybels, maar het principe blijft hetzelfde (alleen was ik toen een snotaap van 11 en is Geybels een hooggestudeerd vrouw van 28):
Ofwel ging het inderdaad maar wat om roddels en geruchten, en dan had Geybels niets moeten tekenen en de dag zelf nog een persconferentie houden en de bal in het kamp van de N-VA leggen.
Ofwel is er inderdaad niet alleen rook, maar ook vuur. Dan had ze ofwel stilletjes moeten afdruipen om zo haar medische carrière te redden, ofwel (als het zou gaan om minimale feiten) een mea culpa slaan en zo nog enige sympathie en begrip te proberen recupereren, zowel van de kiezers, als haar partijgenoten, als de medische sector.
Wat mij het meeste stoort is dat ze in haar interview gisteren (waarover ze toch een maand heeft kunnen nadenken) maar niet kon uitleggen wat ze dan precies wilde doen in die senaat. Mij kwam het vooral over dat ze haar 'win for the next four years' niet wilde afgeven, ongeacht of ze met haar zitje daar iets kon doen. De puurste vorm van politiek opportunisme, zonder enig ideaal, maar alleen voor de koude cash. Ook het voortdurende gepoch over haar capaciteiten, terwijl het kleinste kind weet dat die capaciteiten irrelevant zijn als ze in haar eentje gaat zetelen. Trieste toestanden.
|