Los bericht bekijken
Oud 3 oktober 2010, 19:20   #33
Robinus V
Europees Commissaris
 
Geregistreerd: 3 april 2010
Locatie: planeet aarde
Berichten: 7.276
Standaard

Even een kort stukje levensverhaal om mijn relatie met Esperanto weer te geven...

Twee jaar geleden, volgens mij ook begin oktober, was ik een 15-jarige 'filosoof'. Het was de periode in mijn leven waarin ik na begon te denken over allerlei zaken. De opstandeling die ik toen was, zette ik mij af tegen het onderwijs. Wat leerkrachten vooraan allemaal kwamen verkondigen interesseerde me niet. Ik was allesbehalve een geliefde leerling. Kennis kon volgens mij enkel verworven worden door zelf na te denken en zelf dingen te ervaren, niet door gewoon aan te nemen wat een andere zegt, want de denkfouten en leugens die tot mijn overgenomen kennis leidden, konden veel moeilijker opgespoord worden en soms zelfs gewoon niet.

Zo was ik eens een keer aan het nadenken over het onderwerp talen en communicatie. Ik vond het vreemd dat de instelling ons drie vreemde talen liet leren: Frans, Engels en Duits. Ik kon de maatschappij er wel op vertrouwen dat het handig is om met Franstaligen, Engelstaligen en Duitstaligen te kunnen communiceren. Ik bedacht echter dat het ook handig is voor Franstaligen, Engelstaligen en Duitstaligen om elkaar te verstaan. Het leek me nogal onhandig om allemaal drie talen te leren om elkaar te verstaan. Veel minder tijdrovend zou het zijn om allemaal één taal te leren. Maar welke taal zou iedereen moeten leren opdat alle mensen elkaar kunnen verstaan?

Ik kwam na even nadenken tot de conclusie dat er in geen geval een rechtvaardige keuze gemaakt zou kunnen worden. Telkens zou een groep bevoordeeld worden op een andere. Voor een rechtvaardige keuze moest ik dus niet gaan. Misschien de makkelijkst aan te leren taal? Daar kon ik vanzelfsprekend niet over oordelen, aangezien ik niet alle bestaande talen geleerd had. Toch maar gewoon het Engels, omdat al zo veel mensen het geleerd hadden en het ongunstig voor het ideaal zou kunnen zijn om die beweging te stoppen? Als ik er dan even over nadacht, maakte ik de bedenking “Zijn er echt veel mensen die het Engels geleerd hebben? Veel is nogal relatief. Alle mensen die nog niet geboren zijn hebben het bijvoorbeeld nog niet geleerd.”. Nee, het is noch mogelijk om een rechtvaardige keuze te maken, noch om een op de lange termijn praktische keuze te maken.

Wat als ik nu eens zelf een taal in elkaar steek? Die taal kon ik dan zo in elkaar steken dat die zo makkelijk mogelijk aan te leren is. Bovendien is die taal niemands moedertaal. Voil�*, ik was er uit. Ik had een optie bedacht die zowel tijdbesparender als neutraler was dan alle alternatieven. Iedereen twee talen; de moedertaal en de internationale geconstrueerde taal. Dat was iets dat een grote vooruitgang voor de mensheid zou betekenen. Ik was vastbesloten om de gehele mensheid te helpen.

De volgende avond sprak ik erover met een vriend die uit eigen beweging Zweeds leerde, hem kon dat wel eens interesseren. Die vertelde me dat er al zo'n taal bestond: Esperanto. Ik besloot de taal eens te bestuderen. Na enkele dagen kwam ik tot het volgende besluit: “De taal is zeer neutraal, maar het kan nog veel neutraler. De taal is in vergelijking met natuurlijke talen makkelijk aan te leren (Na een paar dagen had ik het gevoel dat ik al evengoed Esperanto sprak als Frans na al die jaren), maar het kan nog veel makkelijker. De bedoeling is echter goed en de taal is al relatief succesvol.”.

Sindsdien zit ik met een eeuwig dilemma. Moet ik het creëren van een nog betere kunsttaal aanmoedigen of moet ik het aanleren van het Esperanto aanmoedigen? Zeker was dat ik noch het Frans, noch het Duits, noch het Engels moest aanmoedigen. Sindsdien ben ik het leren van vreemde talen als tijdverspilling gaan zien. Terwijl ik me ondertussen openstel voor zowat alle kennis, probeer ik mijn hoofd zo weinig mogelijk te vergiftigen met vreemde talen. In mijn taalgebied is er enkel nog plaats voor het Nederlands en een internationale kunsttaal. (Niet dat het me lukt om Engels, Frans en Duits volledig te wissen. Tegen mijn zin wordt er zelfs nog bijgepompt.)

Het eerste jaar nadien dacht ik nog vaak over deze kwestie na, voerde ik er discussies over met vrienden, dacht ik vaak na over hoe een taal zo makkelijk als mogelijk te maken en overwoog ik nu en dan om Esperanto te leren. Het feit dat ik anderen niet echt enthousiast kreeg, heeft ervoor gezorgd dat ik in al die dingen gedemotiveerd ben. Er is geen twijfel over mogelijk dat zo'n kunsttaal de ideale lingua franca is, maar het dringt tot me door dat mensen het gewoon niet willen.

Tot zo ver een samenvatting van een hoofdstuk uit mijn leven, zonder happy end, tot nu toe. Verspilde tijd? Dat wel niet. Het heeft bijgedragen tot de persoon die ik ben, volgens mij in positieve zin.

Laatst gewijzigd door Robinus V : 3 oktober 2010 om 19:21.
Robinus V is offline   Met citaat antwoorden