MINDERWAARDIGHEID DER TAAL ONZER VLAAMSCHE MENSCHEN
Terwijl de Noord-Nederlandsche << elite >> steeds haar eigen moedertaal gebruikt, en deze heeft opgewerkt tot een hoogen graad van volmaaktheid [amehoela! Fien F.], bediende de onze zich tot heden bijna uitsluitend van het Fransch. Daar komt nu toch een kentering in. Het is echter nog niet lang geleden dat Vlaamsche heeren driest verklaarden dat ze enkel in hun omgang met dienstbaren en paarden de landstaal aanwenden.
Komen dergelijke lui nu in de verplichting Vlaamsch te spreken, dan braken ze een taaltje uit, dat in een achterbuurt thuis hoort, doch niet in een beschaafden kring, en de minderwaardigheid er van wordt nog onderlijnd door het contrast met den maatschappelijken stand van de sprekers.
Persoonlijk zijn we in onze jongelingsjaren dikwijls beschaamd geweest om de taal onzer landgenooten waar die in betrekking kwam met Hollanders. Deze laatsten konden maar niet begrijpen, dat << nette lui >> zich zoo plat uitdrukten. Wij herinneren ons, hoe, op zekeren dag, een fijn Vlaamsch dametje, dat Fransch sprak als een Parisienne, en bij een Hollandsche familie op bezoek was, aan de gastvrouw vroeg: << Madaam, woar ies hier 't hoëuske? >> De aangesprokene en de aanwezigen waren door de zonder opzet begane onwelvoeglijkheid zóó uit hun lood geslagen, dat een plotselinge stilte het gezelschap overviel en dat velen rood werden tot achter de ooren.
Juist om hun platte taal worden de Vlaamsche Belgen door hun Noorderburen als menschen van minder allooi aangezien. Onlangs nog hoorde ik in een wachtkamer twee Hollanders uit den middenstand met elkaar praten, toen een Belg zich in het gesprek mengde in vertaald Fransch, doorspekt met een hoop bastaardvloeken en uitgesproken met het welbekende accent der Brusselaars. Ook hier was de tegenstelling opvallend.
De platheid van het Vlaamsch is trouwens een der oorzaken waarop het tot heden geweerd werd uit beschaafde kringen der Vlaamsche steden. Dialect dient er onvoorwaardelijk vermeden. Iemand die ons in dialekt aanspreekt, maakt op ons denzelfden indruk alsof hij een smerig boortje droeg en vuile nagels had.
|