De nota die Koninklijk “verduidelijker” Bart De Wever (N-VA) op 17 oktober 2010 opstelde, heet een “compromistekst” te zijn. Men zou daaruit kunnen opmaken dat het hier om een redelijk voorstel gaat waarvan het doel is de Belgische staat efficiënter te doen functioneren. Sommige commentatoren vinden dat Bart De Wever zich erg toegeeflijk heeft opgesteld. Anderen zien in zijn lijvig document een opstap naar separatisme. Een lezing van wat er nu feitelijk op papier staat, zou toch één en ander moeten verduidelijken.
Onevenwichtig
Van een koninklijk verduidelijker zouden we toch mogen verwachten dat hij een wervend project in de steigers zit. Jammer genoeg kan dat niet gezegd worden van de nota-De Wever.
Wat bevoegdheidsoverdrachten betreft, zijn er een hondertal splitsingen – al zijn die niet allemaal even ingrijpend – opgenomen, waarvan de ene al meer absurd is dan de andere. Wat bijvoorbeeld te denken van de splitsing van de wegcode, van het dierenwelzijn, van de onteigeningsprocedure of van … de filmkeuring? Dit zijn gewoon even redeloze als zinloze defederaliseringen, die bovendien op geen enkele manier gemotiveerd worden. Nog schadelijker voor het land zijn de voorgestelde splitsingen van justitie, van delen van de sociale zekerheid en van het werkgelegenheidsbeleid. Hoe men hier, met de beste wil van de wereld, geen pre-separatistisch project in kan ontwaren, is volkomen onduidelijk. Moeten we nu de N-VA dankbaar zijn omwille van haar grote toegeving, dat België voorlopig blijft bestaan of met z’n allen fier zijn op de ontmanteling van ons sociaal model?
Daartegenover staat geen enkele herfederalisering, ook niet van een onbenullige bevoegdheid zoals de geluidsnormen. Andere defederaliseringen, zoals buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking of wapenexport, waar een aantal partijen op wilden terugkomen, zijn al evenmin opgenomen. Integendeel, met name wat betreft buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking worden de residuaire bevoegdheden van de centrale staat volledig uitgehold.
Voor wat de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde betreft, beroept De Wever zich op het arrest van het toenmalige Arbitragehof – thans Grondwettelijk Hof – om die te rechtvaardigen. Het is dan ook vreemd om vast te stellen dat het document een pleidooi bevat voor de splitsing van BHV voor de Kamer, de Senaat en de Europese verkiezingen, terwijl het arrest enkel ging over een oplossing – niet noodzakelijk een splitsing – van BHV voor de Kamer. Bovendien wordt in één klap ook nog eens het gerechtelijk arrondissement BHV gesplitst, zonder de minste verantwoording. Wat het geheel nog onevenwichtiger maakt, is het ontbreken van elke federerende maatregel. Zelfs voor de Europese verkiezingen wordt geen federale kieskring ingevoerd, de “Brussels Metropolitan Region” is zeer ver af en een meertalig Brabants gewest blijkt al helemaal onbespreekbaar. De verdere inperking van de macht van federale instanties – de Senaat en de monarchie – zonder dat daar de minste kritische reflectie staat, komt het evenwicht niet echt ten goede.
De voorgestelde fiscale autonomie tenslotte is erg vergaand. Zo wordt de gewestelijke autonomie in de personenbelasting opgetrokken van 6,75% naar liefst 45%. Mede door de vele bevoegdheids- en daaraan gekoppelde middelenoverdrachten worden de inkomsten van de federale schatkist zo met liefst 32 miljard euro ingeperkt. De “nieuwe” interregionale – geen interpersoonlijke – solidariteit is gebaseerd op het principe van zelfredzaamheid. Volgens het document wordt “De federale overheid voor haar eigen kerntaken beter geresponsabiliseerd”. Vraag is dan natuurlijk wat die kerntaken nog wel zijn.
Welk België?
Het is waar dat De Wever duidelijke keuzes heeft gemaakt. Het Belgisch sociaal model wordt aan diggelen geslagen, getuige daarvan de (quasi) volledige splitsing van de arbeidsmarkt en de (gedeeltelijke) splitsing van de sociale zekerheid. De tweede pijler waarop een rechtsstaat berust – de ordehandhaving – wordt volledig ondergraven. Naast justitie worden in de nota ook de civiele bescherming en de brandweer gedefederaliseerd. Dat is vreemd, zeker gelet op het feit dat ons recht vandaag al voor een groot deel van Europese oorsprong is en dat men in andere (federale) staten, zoals Zwitserland, justitie net meer één probeert te maken. Opvallend is ook het aantal voorgestelde defederaliseringen die volledig niet gemotiveerd en zelfs lachwekkend zijn. Neem nu de ronduit absurde splitsing van de wegcode en het verkeersreglement. Of de defederalisering van de rij-opleiding (met uitzondering van het rijbewijs!). Waarom een regionalisering van het dierenwelzijn of van de filmkeuring ( ! ) een beter bestuur in de hand zou werken is al helemaal onduidelijk.
In het scenario dat hij naar voren schuift, wordt de federale overheid een lege schelp, die in essentie bezig is met de (beperkte) solidariteit tussen rijkere en armere landsdelen te coördineren. Een aantal bevoegdheden blijft in de nota wel federaal, maar zelfs daar worden de kiemen van een splitsing vandaag al gelegd. Zo zou politie federaal blijven, maar worden justitie (en de politierechtbanken) geregionaliseerd. Gewesten worden bovendien betrokken bij de organisatie van lokale politiezones. Een “logische” volgende stap in het (con)federaliseringsproces is dan ook de splitsing van politie te vragen. In de naam van “meer homogene” bevoegdheden kan dan in een volgende fase heel het departement binnenlandse zaken worden gesplitst (wat vandaag al bijna het geval is). Of wat te denken van de NMBS? In de huidige nota staat al dat gewesten mee spoorlijnen mogen financieren. Het staat in de sterren geschreven dat bij een volgende ronde de nationalisten de volledige splitsing van de NMBS zullen vragen.
Toegevingen
De toegeving die de N-VA bereid is te doen, is om België voorlopig te laten verder bestaan als een soort verkapte statenbond met de hoofdstad onder cobeheer van de gemeenschappen. Daarnaast is de N-VA ook bereid wat geld te geven (enkele honderden miljoenen euro’s gespreid over verschillende jaren)… voor haar eigen hoofdstad. Maar zelfs in de binaire onderhandelingslogica van de nationalisten zit een redeneerfout. Immers, als “Vlamingen” en “Franstaligen” als gelijkwaardige partners een “confederale” onderhandeling aangaan, waarom mogen de Franstalige partijen dan geen lijstje met eenzijdige revendicaties opstellen? Stel je voor: uitbreiding en maximale herfinanciering van het Brussels gewest, ratificatie van het “Minderhedenverdrag”, unie tussen Brussel en het Waals gewest als een deelstaat binnen het federale België, een maximaal aantal herfederaliseringen zonder één enkele defederalisering, herverdeling van de Brusselse zetels in het hoofdstedelijk parlement volgens de ratio 90:10, een paritaire Senaat, een verhoging van de “transferten”… Zou dit ook door de Vlaams-nationalisten en hun meegaande pers als een “evenwichtig compromis” aanzien worden? Sta ons toe dat te betwijfelen.
Besluit
Dit is geen compromistekst. Dit is een separatistische en anti-Belgische daad en al de partijen die deze voorstellen min of meer ondersteunen zijn separatistische partijen.
Deze staatshervorming zal geen enkel politiek-communautair probleem oplossen, maar zou onze staat nog ingewikkelder, duurder, inefficiënter, minder democratisch, meer discriminerend en vooral nog instabieler maken.
Het feit dat de PS verklaart dat 90% van de inhoud van deze nota overeenkomt met wat de nationalistische partij tevoren had voorgesteld, waaronder alle regionaliseringen, toont het separatistisch karakter van heel de huidige politieke klasse aan. Het is dus tijd om heel dat dure circus van de nationalistische particratie op te doeken.
www.belgischeunie.be
Bron:
politics.be