[plakker]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Het egalitarisme is de normatieve politieke theorie van verdelende rechtvaardigheid.

Het primaire doel is dat alle burgers in de samenleving met gelijke zorg en gelijk respect worden behandeld.

Voor de overheid impliceert dit dat de baten en de lasten van het samenleven in de politieke gemeenschap rechtvaardig over burgers moeten worden verdeeld.

Gelijkheid betekent niets meer of minder dan dat gelijke
gevallen gelijk worden behandeld – wie kan daar tegen zijn? Echter, de vraag is welke gevallen gelijk
zijn in moreel relevante zin, en wat gelijke behandeling precies inhoudt. Sommige ongelijkheden zijn
triviaal, andere zelfs wenselijk, en weer andere onvermijdbaar. Het nastreven van gelijkheid in het ene
domein zal ongelijkheden in het andere genereren. Wat precies moet gelijk verdeeld worden, en hoe
bereiken we deze gelijke verdeling in dynamische en plurale samenlevingen?

Over deze vragen is er sinds de verschijning van John Rawls’ Theory of Justice (1971) een intensief
filosofisch debat gaande. Dit debat wordt gedomineerd door twee stromingen. In de eerste benadering,
het burgerschapegalitarisme, ligt de nadruk op het egaliseren van voorwaarden die het mogelijk maken
voor burgers om als sociale gelijken in de democratische samenleving te participeren. Ongelijkheid
wordt gezien als een systemische uitkomst van de manier waarop de basisstructuur van de samenleving
is ingericht. Het doel van deze theorie is om de sociale instituties in deze basisstructuur in
overeenstemming te brengen met principes van rechtvaardigheid, zodat sociale ongelijkheden zoveel
mogelijk worden tegengegaan. Deze benadering is vooral geënt op het werk van Rawls. In de tweede
benadering, het omstandighedenegalitarisme, ligt de nadruk op gelijkheid als uitgangspunt van
interpersoonlijke vergelijking. Het basisidee is dat ongelijkheden tussen burgers rechtvaardig zijn als
ze voortkomen uit de keuzen die mensen maken, maar onrechtvaardig als ze voortkomen uit ongekozen
omstandigheden, bijvoorbeeld aangeboren handicaps of sociale omstandigheden zoals ras, etniciteit,
gender, etcetera. Voor een omstandighedenegalitarist is het onrechtvaardig als mensen geheel buiten
hun keuze om met serieuze beperkingen te maken hebben terwijl anderen het geluk hebben dat ze in
hun persoonlijke leven nooit geconfronteerd worden met dit soort tegenspoed. Aan de andere kant
moeten mensen verantwoordelijk worden gehouden voor zaken waar ze zelf voor gekozen hebben. De
overheid moet respect hebben voor de keuzen die mensen maken en de gevolgen ervan zoveel mogelijk
ongemoeid laten; aan de andere kant moet ze zorg dragen voor mensen die buiten hun schuld om in
problematische situaties zitten. Deze benadering is vooral geïnitieerd door het werk van Ronald
Dworkin

Het burgerschapegalitarisme en omstandighedenegalitarisme hebben complementaire sterke en
zwakke punten. In recente debatten worden ze vaak als alternatieve egalitaire benaderingen tegenover
elkaar gezet. Het doel van deze draad is om het egalitarisme te beschrijven aan de hand van het debat
tussen aanhangers van deze twee stromingen en een synthese te presenteren waarin de sterke kanten
van beide benaderingen worden verenigd.

Watte?
Van waar heb je dat geknipt en geplakt?
Ik denk dat 't beter is als ik de context wat kan zien