http://www.vvb.org/fps/nl/tekst/hfdstk100.htm
Marshallplan voor Wallonië goedkoper dan transfers
November '97
De huidige transfers in de sociale zekerheid van Vlaanderen naar Wallonië, zouden beter omgeschakeld worden naar nuttige investeringsuitgaven van Vlaanderen in Wallonië
Guido Fonteyn in De Standaard (24/09/97):
Een Vlaams Marshallplan, dat heeft Wallonie nodig. Vlaanderen zou Wallonië gedurende een tiental jaren het nodige investeringskapitaal moeten aanbieden om zijn economie te herstructureren. Dit zal Vlaanderen goedkoper uitkomen dan de miljardentransfers, die nu via federale structuren lopen.
Zo luidt de thesis van Antoon Roosens, die ooit de Volksunie een linkse koers poogde te doen varen en nadien onderdak vond bij het communistische Masereelfonds. Roosens was secretaris van het Vlaams Comité voor Brussel, en medeorganisator van de twee Vlaamse marsen op Brussel van 1961 en 1962.
Roosens toonde zich nadien voorstander van directe onderhandelingen over de hervorming van het land tussen Vlaanderen en Wallonië, en trad na 1964 herhaaldelijk samen op met Jacques Yerna, toen die voorzitter was van het Mouvement Populaire Wallon (of MPW, het geesteskind van André Renard). Roosens, inmiddels 68, kent Wallonië, en Vlaanderen.
Hij poneert zijn merkwaardige stelling in drie artikelen die in het maandblad Meervoud verschijnen. Roosens schrijft dat Wallonië economisch te gronde werd gericht "door de schuldige nalatigheid van het Belgisch establishment", omdat "de Belgische holdings op geen enkel moment hebben geprobeerd hun, nochtans reusachtige, kapitalen te heroriënteren naar nieuwe industrietakken, maar enkel belangstelling hadden voor de redding van het eigen vermogen.
Wallonië zelf zocht het in een uitbreiding van overheidsdienn. Roosens meent dat in Wallonie meer dan 41 procent van de totale loontrekkende werkgelegenheid zich in de overheidssector en andere door de staat gesubsidieerde sectoren bevindt. Deze gezwollen overheidstewerkstelling wordt niet gedragen door de Waalse economie, maar door transfers uit Vlaanderen, die via het federale systeem lopen. Roosens omschrijft zulks als "een economisch ongezonde sociale reddingsoperatie". Wallonië is economisch bij deze transfers niet gebaat. Dit zijn enkel "vernederende en inefficiënte aalmoezen", die Vlaanderen en Wallonië verarmen, en Wallonië leiden naar een toestand van permanente, passieve afhankelijkheid. En door deze "perverse vorm van solidariteit op zijn Belgisch" blijft zowat 15 procent van het Waalse arbeidspotentieel steriel", schrijft Roosens.
Waaraan Wallonië volgens hem nood heeft, zijn massaleansfers van investeringskapitaal. Die zullen niet komen van wat overblijft aan Belgische holdings, of van Europa. "De bal ligt in het Vlaamse kamp!", beweert Roosens.
Zeer concreet stelt Antoon Roosens voor dat de Vlaamse en Waalse regeringen rechtstreeks zouden onderhandelen over "een internationaal bindende conventie". Dit kan binnen het raam van de grondwet. Deze overeenkomst gaat met een vreedzame scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië gepaard. Want België verliest, in deze context, elke betekenis en waarde voor Wallonië.
Op het economisch vlak zou Vlaanderen, via dit Marshallplan, Wallonië nauwelijks meer hoeven toe te kennen dan nu het geval is, gezien het wegvallen van federale transfers van Vlaanderen naar Wallonië. De winst voor Vlaanderen zit in de mogelijkheid om zelf zijn economisch beleid te gaan voeren. Winst is er ook doordat Wallonië opnieuw een krachtige groeipool zou worden, in het hinterland van Vlaanderen.