Over de kunst van het vergeven kan men verschillend denken evenals over de noodzaak of het recht op vergelding. Interessant is ook hoe vergeven in de geschiedenis of bij verschillende volken werkte. Hierin heeft godsdienst een grote rol gespeeld, vooral de christelijke godsdienst heeft het vergeven tot een kunst verheven. Ook een Dalai Lama heeft zich daarmee bezig gehouden.
http://www.la-colombe.nl/?page=10000...=9789045302584
Vergeven heeft natuurlijk ook te maken met verzoening en het compenseren van schade of leed dat is aangedaan, ook in ons rechtssysteem. Hierbij denk je ook aan de oude opvatting 'oog om oog en tand om tand.' Dus geen vergeving zonder boete. Hier is nog een toelichting van Friedrich Nietzsche die meent dat onze kijk op vergeven samenhangt met het hebben van een herenmoraal of een slavenmoraal. Conflicteren beide zienswijzen momenteel of gaat het goed samen?
Wat vinden jullie, welke kant gaat het momenteel op en wat is het beste?
Citaat:
Herenmoraal
De herenmoraal (of heersersmoraal) bestond al in de Oudheid en was totaal anders dan het moraal dat men tegenwoordig kent. De Hellenen en de Romeinen waren van mening dat iets pas goed is, wanneer het assertief, edel en nuttig is. Deze drie aspecten vormen samen de herenmoraal en waren de enige deugden toentertijd. Alles wat niet assertief, edel of nuttig was, waren ondeugden en dus slecht.
[bewerken] Slavenmoraal
Met de komst van het christendom veranderde de moraal ook meteen. Assertief, edel en nuttig waren niet meer de deugden in de samenleving. Voortaan was nederigheid, medelijden en vergeving de drie nieuwe deugden. Dus in plaats van assertief te zijn, behoorde men nederig te blijven. In plaats van edel te zijn, behoorde men bescheiden te zijn. En in plaats van kwaad te vergelden, moest men het kwaad vergeven.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Heren-_en_slavenmoraal
|