Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Yves38
Gisteren zag ik een korte reportage over een jongetje in Zimbabwe dat zijn ouders verloor aar aids en dat met zijn grootmoeder tracht te overleven (als je het al zo kan noemen)...geen eten, probeert goud te vinden om toch maar naar school te kunnen. Ving een vogeltje om toch maar wat vlees te eten te hebben. Hij veegde de tranen uit zijn ogen...droevig, echt droevig. Het spookt nog altijd door mijn hoofd. Ik hoop echt dat mijn kinderen dit niet moeten meemaken, maar zoals de maatschappij nu evolueert ...ik weet het niet. De toekomst ziet er toch maar heel somber uit. En dan te weten dat het wel anders kan, als we andere mensen ook iets gunnen en andersom...
|
Ik heb die reportage ook gezien en wat mij vooral raakte is hoe snel een maatschappij in een neerwaartse spiraal kan terechtkomen. Het erge is eigenlijk dat steevast de relatieve schuld bij de gewone man terechtkomt, het is de ouders hun fout dat ze niet aan schoolgeld geraken. Mensen die het hoofd boven water kunnen houden in die omstandigheden krijgen vaak een blinde vlek voor de collectieve schuld. Hier komen we bij de kern van het probleem en die is dat gezagdragers steevast de verantwoordelijkheid afwimpelen naar de gewone man.
Een voorbeeldje is de roep om loonmatiging, zeker in Belgie is het een heel vorte stelling om die kost naar de werknemer door te sluizen, aangezien de verantwoordelijkheid van de hoge loonlasten in de eerste plaats bij de overheid ligt door arbeid zo zwaar te belasten. Maar wat is de uitleg? De gewone man wil teveel. Hetzelfde verheel met de hoge kost van energievoorziening, de zwarte piet wordt steevast doorgeschoven naar de bedrijven, hoewel die overheid wel het speelveld creëert.
De positionering van politici in raden van bestuur na hun politieke carrière spreekt natuurlijk boekdelen voor welke kar ze rijden.
Ik werk voor de Vlaamse overheid en daar spreekt men steeds van goed bestuur, maar niet in de administratie. Vorige week stelde men een vijfjarenplan voor, maar dit blijkt een lege doos te zijn die jaar per jaar wordt ingevuld, de lange termijn doelstellingen blinken vooral uit in absolute vaagheid. Het is werkelijk ongelooflijk hoe de vlaamse politiek er alles aan doet om een structuur op poten te stellen waar de leidinggevenden volledig uit de wind komen te staan en zo bij falen de hemel op gewone ambtenaren terechtkomt. Wanneer het dan faalt verdraait men zodanig de context dat de evidente kern van een probleem naast de kwestie wordt.