[largo_w]

Nooit eerder hebben de regeringsonderhandelingen in België langer geduurd dan nu. De beleidsverantwoordelijken en academici in ons land maken zich oprecht boos over die aanslepende impasse. Ze zijn het beu. En wij, de redactie van De Tijd, ook.
De regeringsonderhandelaars, Elio Di Rupo en Bart De Wever op kop, weten donders goed wat er allemaal op het spel staat. De tikkende bom van de staatsschuld, de vergrijzing en onze pensioenen, de arbeidsmarkt, justitie, migratie, onderwijs en innovatie, een efficiënt overheidsapparaat, onze loonkosten en concurrentiekracht, ons ondernemersklimaat.
Dat allemaal staat op het spel, en nog veel meer. Waarom tonen ze dan niet eindelijk hun staatsmanschap? Waarom gaan ze niet eindelijk voor het voor iedereen hoogst haalbare compromis? Ze weten immers dat alternatieven om allerlei redenen een stuk minder gunstig zijn voor onze toekomst.
Helaas focussen de toponderhandelaars op andere aspecten dan een oprechte bezorgdheid voor onze toekomst. Wat bij hen kennelijk de bovenhand heeft gehaald, is een oprechte bezorgdheid voor hún toekomst.
We moeten de tenoren van het moment niet uitleggen hoe ze het politieke spel best spelen. Dat doen ze met brio. In zo’n spel is niet degene die voor het beste sociaal-economisch toekomstplan gaat, de winnaar.
Integendeel, degene die nu als eerste het compromis zoekt om dan eindelijk de echte grote problemen aan te pakken, neemt een groot politiek risico. Wat zal de achterban daarvan vinden? De winnaar is degene die de volgende verkiezingen wint.
In de belangrijkste gevallen is het winstrecept dan ook een of andere variante op: ‘We laten ons door de andere niet in de hoek duwen.’
En zo komt het dat de protagonisten al maanden bezig zijn met rondjesdraaien, zwartepieten, schijn- en achterhoedegevechten. Het is allemaal dermate uitzichtloos geworden dat het politieke spel almaar nadrukkelijker wordt gespeeld. Straffer nog: onze staatslieden lijken nu al met hun campagne begonnen te zijn.
Uiteraard is de extreem moeilijke institutionele situatie in ons land niet de schuld van de huidige onderhandelaars. Het zijn de vorige generaties toppolitici die vooral regeerakkoorden vonden door de deelstaten snoepjes uit te delen.
Het moeilijke werk werd naar de toekomst geschoven, en nu is het kluwen nog nauwelijks ontwarbaar. Maar dat mag geen excuus zijn. De huidige generatie wist waar ze voor stond en kent haar verantwoordelijkheid.
Die verpletterende verantwoordelijkheid laat geen politieke spelletjes toe. Wij, de burgers van dit land, rekenen er al 194 dagen op dat zij, onze staatslieden, persoonlijke politieke risico’s durven te nemen. Dat ze niet vooral bezig zijn met hún toekomst, maar met de onze.

bron: hoofdredacteur de tijd...