Ik denk dat er verschillende oorzaken zijn:
- de vader die zijn kind erkent als zijn biologische nakomeling, was vroeger wel belangrijk, want moeders zonder vader waren een vogel voor de kat.
- van de moeder is men zeker, de vader kan gelijkwie zijn. Het is dus belangrijk om ergens melding te maken van degene die als vader werd aangewezen (door de moeder dan gewoonlijk).
- met de tegenwoordige seriële monogamie wordt het echter veel belangrijker om ook de naam van de moeder aan het kind te geven. Persoonlijk had ik als gescheiden vrouw hoederecht over mijn twee kinderen. Ik heb verschillende malen ontzettend veel moeite gehad met officiele instanties omdat ikzelf "Janssens" heette en het over de kinderen "Peeters" had. Op den duur stelde ik mezelf voor als "mevrouw Janssens en ik heb twee kinderen gebaard". dit hielp dus ook niet. Zo werd mijn moeder "Vercauteren" geweigerd toen ik haar had gevraagd om mijn dochter "Peeters" op te halen, omdat ze volgens de organizatoren een "vreemde" was! "vercauteren" leek namelijk niet op "Janssens" en zeker niet op "Peeters".
Ik pleit alleszins om de kinderen een dubbele achternaam te geven. Als het aan mij ligt wordt zelfs de naam van de moeder dan dominant en valt de naam van de vader af bij de kleinkinderen (nu is het in vb. Spanje of Portugal andersom: de kinderen krijgen twee namen, maar de naam van de grootmoeder valt af bij de kleinkinderen).
Als men zekerheid wenst, volgt men de bloedlijn van de mama... maar daar gaan de mannetjes natuurlijk niet mee akkoord.
|