[Wisord]

De voorbije jaren sloop een klimaat van racisme en onverdraagzaamheid in onze samenleving. Het leidde tot enkele dramatische gebeurtenissen, tot daden van extreem geweld. Deze onverdraagzaamheid is als gif in de geesten geslopen. En het is groepsdenken dat daartoe de voedingsbodem heeft geboden. Zonder dat groepsdenken zou het racisme niet zo hebben kunnen gedijen. In elk geval zouden racistische boodschappen heel wat minder gemakkelijk een ingang in ons dagdagelijkse leven hebben gevonden.
Eigenlijk bezondigen we ons allemaal wel eens aan groepsdenken. Het meest treffende voorbeeld zagen we na de moord op Joe Van Holsbeeck. Onmiddellijk werden de allochtonen geviseerd omdat het vermoeden rees dat de daders van Noord-Afrikaanse origine waren. Men eiste meteen een signaal van de islamitische gemeenschap. Toen het even later bleek dat de daders Polen waren, werd het vizier zonder dralen richting Poolse gemeenschap gedraaid… waarna de vertegenwoordigers van de Noord-Afrikaanse gemeenschap op hun beurt verontschuldigingen eisten van de autochtone gemeenschap. En dat terwijl sommigen in Polen al begonnen waren met de Roma-zigeuners als groep aan te klagen. Het is een voorbeeld dat illustreert hoe collectief denken en handelen zeer snel vervallen in het stigmatiseren van groepen, gemeenschappen en nationaliteiten.
Maar ook zij die het racisme bestrijden, bezondigen zich vaak aan groepsdenken. Vanuit de terechte bekommernis om de achterstand bij de allochtonen weg te werken, grabbelt men in de verkeerde ton van de doelgroepenmaatregelen. Een doelgroepenbeleid werkt misschien op korte termijn, maar op langere termijn stigmatiseert het de hele groep. Iedereen die tot dezelfde afkomst behoort, krijgt meteen het etiket “probleemgeval” opgekleefd. En dit terwijl elke groep of gemeenschap gekenmerkt wordt door heel veel verscheidenheid. Er zijn niet alleen Marokkaanse probleemjongeren, maar ook Marokkaanse huisartsen, Marokkaanse advocaten, Marokkaanse buitenshuis werkende vrouwen, met of zonder hoofddoek. We moeten niet ontkennen dat er een hoge aanwezigheid van allochtone jongeren is in de criminaliteitsstatistieken. Maar 95% van die allochtone jongeren pleegt geen misdrijven. En er is inderdaad meer werkloosheid bij allochtonen. Maar een meerderheid van de allochtonen werkt en draagt bij tot onze welvaart. Maar behalve tot stigmatisering leidt het doelgroepenbeleid ook tot afgunst. Extra ondersteuning louter omwille van iemands etnische afkomst, creëert nieuwe discriminaties. Maatregelen moeten gericht zijn op individuen die met gelijkaardige problemen worden geconfronteerd en niet op het behoren tot een of andere probleemgroep. Ten slotte doodt het groepsdenken en het doelgroepenbeleid ook de zin voor individuele verantwoordelijkheid. Het trekt een muur van excuses op waarachter het individu aan zijn persoonlijke verantwoordelijkheid kan ontkomen.
Nogmaals, in plaats van de samenleving verder op te delen door het voeren van een doelgroepenbeleid, moet het beleid algemene maatregelen nemen, met andere woorden, maatregelen die allochtone individuen ten goede komen zonder autochtone individuen te discrimineren en omgekeerd. Dat is zeker nodig op de arbeidsmarkt. Eén zesde van de werkzoekenden is van allochtone afkomst. Meer dan de helft van hen zijn laaggeschoold of beheersen onvoldoende onze taal. Indien we uitzendarbeid niet langer ontmoedigen en ook overheidsdiensten er in de toekomst gebruik van laten maken, creëren we reële kansen voor allochtonen op het verwerven van een baan. Want het is vooral de uitzendarbeid die voor veel allochtonen een springplank is naar een vaste betrekking. Hoewel concrete maatregelen alleen niet zullen volstaan. Ook een aantal hardnekkige vooroordelen dienen weggewerkt te worden. Veelzeggend is het voorbeeld van de blinde audities van een symfonisch orkest, waarbij de kandidaten achter een scherm hun muziekuitvoering brachten. Plots zat er meer kleur in het orkest, net zoals overigens meer vrouwen.
Het is niet toevallig dat het huidige klimaat van onverdraagzaamheid samenvalt met een steile toename van extreem geweld. Want onverdraagzaamheid is niet alleen gebonden aan angst of afgunst ten aanzien van iemands huidskleur of afkomst. Onverdraagzaamheid, extreem geweld, agressief gedrag nemen ook halsoverkop toe in het gewone, dagelijkse leven. Op straat, op publieke plaatsen, op café, in de eigen familiale kring. Buschauffeurs worden in elkaar geslagen. Jongeren worden met een wapen neergestoken voor een mp3-speler. Scholieren worden aan de schoolpoort bedreigd en afgeperst door drugdealers. Huisvaders worden door andere huisvaders uit hun auto gesleurd en in elkaar geslagen omdat ze een fout manoeuvre zouden hebben uitgevoerd. “Steaming”, afpersing, verkeersagressie, maar ook geweld binnen het gezin nemen toe in ons moderne samenleving. Het is een ontwikkeling die we kost wat kost moeten tegengaan. Een krachtig optreden van politie en justitie is de enige mogelijke aanpak. Ook werkstraffen in gehandicapteninstellingen en hospitalen kunnen geweldplegers confronteren met de gevolgen van hun gedrag. Maar we moeten de sluipende aanvaarding van het toenemende geweld ook aan de bron bestrijden. Ouders en opvoeders spelen daarin een kapitale rol. Op school en thuis moeten jongeren onophoudelijk worden ingeprent dat noch onverdraagzaamheid, noch geweld, noch agressief gedrag in een open en vrije samenleving tolereerbaar zijn.

http://demoeder.blogspot.com/2011/01...gzaamheid.html


Mooie tekst van de moeder , en daar kan ik het voor een groot deel mee eens zijn .