[pixelpower]

Oorspronkelijk geplaatst door roger verhiest

er zijn gebieden, tijden waarin werkloosheid een plaag is die men niet gewoon op de "luiheid" of de "natuur der dingen" kan schuiven.

Ik denk dat "die onmogelijkheid om zich in te leven in het gedachtengoed van anderen" dan toch eerder moet gezocht worden bij de persoon die de werkloosheid als bron van het probleem ziet.

Terloops; ik heb met mijn voorbeeld niet willen aantonen dat werklozen persé lui zijn. Het ging er me om van aan te tonen dat het evenmin kan dat structurele werkloosheid volledig wordt vertaald op mensen met inzet.

Pijnlijk dat je "de natuur der dingen" wil uitsluiten als bron van structurele werkloosheid. Want daar sla je de bal mis. Kijk, het probleem van de mensheid is dat we vinden dat elke mens bestaansrecht heeft. Het klinkt cru hee, als ik het zo stel? Maar helaas is het zo. Ik zeg het echter niet met plezier.

Wij zetten teveel nageslacht op de wereld.

In rijke landen doen we het een klein beetje uit financiële redenen ("wie zorgt er anders voor mijn pensioen?"), maar ook nog uit natuurlijke redenen (de drang ons voort te planten, afgezwakt met voorbehoedsmiddelen). De staat doet het eeneens voor de cijfers; om een gezonde bevolkingspyramide te bekomen doet men een kleine duit in het zakje (sic) van de "producent" in de vorm van kindergeld. Aangevuld met de influx van nieuwe landgenoten levert dat een iets te goed resultaat op; de bevolking groeit lichtjes.

In arme landen doen ze uit andere financiële redenen ("mijn kinderen werken voor mij") en evenzeer uit natuurlijke redenen (de drang hun voort te planten, deze keer amper afgezwakt met voorbehoedsmiddelen). Het resultaat is vaak een grote bevolkingsgroei.

Voeg rijke en arme landen samen en je krijgt één gemeeschappelijk gegeven; groei.

Pas daarop je "model" toe waarbij elke mens recht heeft op een bestaan (onderdak, voedsel, ...) en op werk.

En dan besef je al snel; dit model is niet vol te houden in de toekomst; je zal niet iedereen dat "recht" kunnen bieden, ook met de best wil van de wereld niet.

Of heb je gewoon een betere verdeling van de middelen voor ogen, op dit eigenste ogenblik? Ook dat lost uiteindelijk niks op; er zullen steeds weer mensen bijkomen waarvoor geen eten en/of werk is. Nogmaals herverdelen? Wat ga je verdelen op den duur?

To the point; als we ons sociaal vangnet willen globaliseren én behouden, dan zal dat enkel kunnen door geboortebeperking. Hoe efficiënter die beperking, hoe minder je moet gaan herverdelen. Want zoals ik eerder aantoonde; een te ver doorgedreven herverdeling is nefast voor het mentale welzijn van de mens: je kan inzet niet "bestraffen".

Mvg,

J.

PS. In al het bovenstaande betrap ik mezelf op één ding; ik heb me weeral laten meeslepen door denkwijzen die puur en alleen gericht zijn op de mens. En het stoort me enorm. Homo sapiens als ultieme navelstaarder. Wat een narcistisch ras zijn wij toch.
Stel je eens dit voor; we geven elk levend wezen op deze bol dezelfde bestaansrechten. Tenslotte; wie zijn wij om zomaar alles in te palmen? Als je akkoord bent met wat ik net schreef, dan besef je dat ons "elke mens zijn basisrechten" model nog veel méér onder druk komt te staan.
Ik werd hie door de topic starter verweten een egoist te zijn. Maar hoe rijm je dat met het feit dat ik opkom voor elementaire dierenrechten? Wie is hier nu de egoist? Zou het niet de persoon kunnen zijn die halstarrig vasthoudt aan "basisrechten voor de mens"?