Geen onsterfelijheid voor mij graag. En ik denk voor twee redenen.
Ten eerste omdat mijn lichaam aftakelt. Als ik niet in een ongeluk terecht kom, neem ik aan dat er een dag komt dat gewoon adem halen zelfs pijnlijk kan zijn. Het feit dat daar ooit een einde aan komt, beschouw ik als een zegen.
Ten tweede beschouw ik het leven niet als een geschenk. Eerder een opdracht. Als ik in een hoekje kruip, dan ga ik dood. Ik moet continu bezig zijn om in leven te blijven, het gaat neit vanzelf. Ik moet ademen, eten, slapen. Me warm houden en beschermen van uitwendige factoren. En dan moet ik ook nog eens werken om centjes te evrdienen zodat ik dat allemaal kan bekostigen ook.
Uiteraard heb ik het geluk in een maatschappij te leven waarin ze me toestaan vrije tijd te hebben die ik zelf kan invullen. Maar ook dat weegt niet op tegen het "moeten". Ik denk graag van wel, maar als je het droog bekijkt dan zijn de momenten van genot veel schaarser dan de momenten van "moeten".
Het leven is een lijdensweg, de gelukkigen onder ons (en daar hoor ik bij) kunnen hem draaglijk maken. Maar het blijft een lijdensweg, waar ooit een einde aan moet komen. Zelfs al zou ons lichaam 20 blijven.
De enige factor die ik in bovenstaand verhaal niet kan plaatsen is "liefde". Ik wil dan wel uiteindelijk dood, maar ik wil er ook zijn voor mijn vrouw. Erger nog, ik wil dat zij er ook voor mij is. Altijd.
Ik hoop dan ook dat we rond onze 90ste verjaardag samen gelukkig gaan slapen, onwetend van onze falende radiator. En dan samen 's morgens samen dood wakker worden van een CO2 vergiftiging. Dat lijkt me geweldig. Toch dood en elkaar niet moeten missen.
__________________
|