België, een zootje ongeregeld dat na 9 maanden onderhandelen nog steeds wacht op een zevende regering met volheid van bevoegdheden. Zelfs een klein land kan men een nodeloos ingewikkelde staatstructuur schenken. Om het geheel begrijpbaar te maken is er een gouden regel. Deze regel luidt als volgt: De gemeenschappen zijn bevoegd voor de persoonsgebonden materies en de gewesten zijn bevoegd voor de grondgebonden materies. Deze regel is echter ongeldig, omdat het territorialiteitsbeginsel van taal een grondgebonden materie maakt. Als het gebruik van een taal gebonden is aan een streek is die taal en de bijhorende cultuur een grondgebonden materie geworden.
Deze tegenstrijdigheid komt voort uit het gevecht tussen het personaliteitsbeginsel en het territorialiteitsbeginsel. Jammer voor het Belgische federalisme zijn beiden niet te combineren, maar dat heeft hen echter niet weerhouden om het alsnog te proberen. Zo kan men stellen dat de gemeenschappen, die voornamelijk sociaal culturele bevoegdheden uitoefenen, ontstaan zijn uit het personaliteitsbeginsel. Dit beginsel is eigenlijk een uitbreiding van de taalvrijheid en beperkt zich daarom tot de sociale en culturele leefwereld van de bevolking. De gewesten vinden dan weer hun oorsprong in het territorialiteitsbeginsel. Door het toekennen van een gebied aan een taal voegt men aan de sociale en culturele bevoegdheden ook economische bevoegdheden toe. Hier kan men uit afleiden dat het territorialiteitsbeginsel een grotere ruimte schept voor autonomie.
De indeling van een land in taalgebieden manifesteert zich via de bestuurlijke arrondissementen. Een bestuurlijk arrondissement kan op zichzelf of als een groep een taalgebied vormen. Het ontstaan van een taalgebied deelt de bevolking eveneens in taalgroepen in. Als voor de verkiezingen van het federale parlement de kieskring bestaat uit bestuurlijke arrondissementen, die niet tot hetzelfde taalgebied behoren, kan dit een begunstiging zijn voor één van de taalgroepen. De mate van begunstiging houdt verband met de samenstelling van de kieskring. Deze begunstiging is discriminerend en ondermijnt het territorialiteitsbeginsel. Een kieskring die zich over meer dan één taalgebied uitstrekt is bijgevolg onwettig en resulteert in ongeldige verkiezingen. Om een dergelijk probleem te voorkomen moet elk ander arrondissement terugkoppelen naar de bestuurlijke arrondissementen om te allen tijde de indeling in taalgebieden te vrijwaren. Men kan besluiten dat de bestuurlijke arrondissementen bij de invoering van het territorialiteitsbeginsel een sterk dragende functie krijgen binnen het land.
Als men bovenstaande toepast op het huidige België stelt men vast dat men dit tweemaal overtreedt. Een eerste keer, hoe kan het ook anders, met het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde en een tweede keer met de kieskring Luik. Om de echte schade van deze fout in te schatten moet men opzoeken wanneer men voor het eerst voor een beginsel gekozen heeft. Voor de cultuur van staatshervormingen kende men in België reeds de taalwetgevingscultuur. De eerste keuze voor een beginsel werd gemaakt in de wet van 31 juli 1921. Men koos toen voor het territorialiteitsbeginsel. Deze wet deelde het land in drie taalgebieden in: het Franse taalgebied, het Nederlandse taalgebied en het tweetalige Brussel. Tijdens het invoeren van deze wet splitste men echter niet het kiesarrondissement Brussel (nu Brussel-Halle-Vilvoorde), bijgevolg waren de volgende verkiezingen ongeldig. De eerstvolgende verkiezingen waren die van 15 april 1925. Men stelt vast dat het land niet 9 maanden onbestuurbaar is, maar al bijna 86 jaar.
Meer inlichtingen kan u vinden door volgende blogposts na te lezen:
Politiek + België = complete chaos? 2/3,
Politiek + België = complete chaos? 3/3,
Duiding bij de vorige posts,
Antwoord op reactie 1/2,
Antwoord op reactie 2/2. De bijdrage: Duiding bij de vorige posts, bevat alle gegevens die noodzakelijk zijn om de gegevens die eerder vermeld zijn na te kijken.