Het is inderdaad soms frustrerend om te zien hoeveel verdeeldheid er is ter (radicale) linkerzijde. Het heeft echter weinig zin om daar moraliserend over te doen, het komt er veeleer op aan na te gaan waarom die verdeeldheid bestaat.
Als we door de geschiedenis heen zien naar het ontstaan van verschillende radicaal-linkse "stromingen" kunnen we niet anders dan vaststellen dat voornamelijk op basis van nederlagen van de arbeidersbeweging verdeeldheid is ontstaan. De nederlaag van de Commune van Parijs speelde een beslissende impact op de definitieve scheiding tussen marxisten en anarchisten. De nederlaag die de eerste wereldoorlog was voor de arbeidersbeweging, leidde tot de definitieve splitsing tussen 'reformisten' en 'revolutionairen'. De nederlaag van het aan de macht komen van een bureaucratische kaste in het communistische Rusland zorgde voor de splitsing tussen stalinisten en trotskisten.
En zo kan jammer genoeg wel even door gegaan worden. De bewegingen na de tweede wereldoorlog die niet tot een goed einde gebracht werden zorgden voor verdeeldheid onder de trotskisten, de nederlaag van de herinvoering van het kapitalisme in het voormalige Oostblok deed daar nog een schepje bovenop.
Er zijn bijgevolg tal van stromingen binnen "revolutionair links". Op zich is dat een uitdrukking van historisch gegroeide meningsverschillen. Het hoeft geen groot probleem te zijn. Kijk maar naar de verdeeldheid van de burgerlijke partijen en tegen de stroom ingaan is nu eenmaal moeilijker.
Om verdeeldheid te overkomen, kan enkel gewerkt worden met eenheid in actie. Op basis van een gezamenlijke praktische ervaring kunnen daarna eventueel verdere stappen ondernomen worden. Dat is denk ik de enige ernstige basis voor eenheid. Zoniet dreig je te komen tot een situatie waarbij 4 groepen verenigd worden in 7 verschillende
