[Zwitser]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Daar ben ik nog niet zo zeker van, overigens is de armoede op het Indiase platteland nog steeds hemeltergend. De vruchten van de economische successen blijven beperkt tot een kleine middenklasse in de steden.

De middenklasse in India is op dit moment sterk aan het groeien.

Het succes zit hem net in de mix.
De basis die reeds bestond en door Mao gecreëerd werd was een noodzakelijke voorwaarde. Daarnaast houdt de staat een strikte controle over de meestebedrijven, de meeste banken zijn staatsbanken, etc. de koers wordt bepaald door de staat, strikte controle en voorwaarden op buitenlandse investeringen en import, allemaal elementen die meespeelden in het economische succes van China (als een van de redenen waarom China bijna geen last had van de mondiale crisis)

Andere landen in de regio hebben het anders een stuk beter gedaan, zonder de "door Mao gelegde basis". Denk maar aan Taiwan of Zuid Korea.

Wie zegt dat de meeste mensen voor B kiezen?

Ik zeg dat als je kan _waarnemen_ dat de meesten voor B kiezen dat toch een belangrijk feit is. Ik zie dat zelfs Castro bij voorkeur buiten Cuba geneeskundige zorg zoekt...

Toch nietaltijd, bvb. kolchozen waren geen staatsbedrijven maar cooperatieven, in Vietnam boeren voor zichzelf, etc.

Het belangrijke punt is of een boer eigendomstitel heeft op zijn grond. Heeft hij dat, dan bezit hij het belangrijkste productiemiddel.
Heeft hij geen officiële titel dan is hij afhankelijk. En het maakt daarbij niet uit of de authoriteit waar hij afhankelijk van is in een haciënda of een partijkantoor zit.

Sinds de jaren 70 werden de communes ontmanteld en de boeren werken nu voor zichzelf. Voor materiaal, hulp bij het ploegen, zaden, etc. kunnen ze nog steeds rekenen op hulp van de overheid.

Maar de boer bezit dus de grond niet. Dat betekend dat een boer niet bijvoorbeeld zijn grond kan verkopen aan iemand die liever boer is, en met het zo verkregen geld een bedrijfje kan starten.

Dat is nu precies wat er in Zuid Korea gebeurd is. Daar heeft men er werkelijk voor gezorgd (onder impuls van de Amerikanen) dat pachters eigenaar van hun grond konden worden. Zo werdt een hoop kapitaal gemobiliseerd.
Wat er dan gebeurde is dat boeren die liever wat anders deden hun land verkochten. Het land kwam dus zo bij de meest productieve boeren terecht, en de rest van de bevolking startte bedrijfjes op. De rest is geschiedenis. In 2 generaties evolueerde Zuid Korea van een van de armste landen ter wereld naar een rijk land met een hoge levenstandaard.

Het is ingewikkelder dan dat. Bvb. Cuba heeft goed opgeleide dokters, ingenieurs, etc. die veel meer kunnen verdienen in het Westen dan in hun eigen land. De staat heeft veel geld geïnvesteerd in de opleiding van deze mensen. Dan bestaat het risico op braindrain als je iedereen toelaat het land te verlaten zonder voorwaarden. Dat maakt de economie kapot in talloze derde wereldlanden volgens de wereldbank.

Cuba leent in grote getale dokters uit aan andere landen, dus een tekort hebben ze toch niet. Waarom dan zo bang zijn van een braindrain?

Hong Kong is een stadsstaat en een economische draaischijf voor de wereldhandel, net als Singapore. Dat kun je niet vergelijken met een land dat meer dan een miljard mensen telt.

Hong Kong is wel gewoon deel van China hoor. En China past het Hong Kong model nu ook op andere steden toe.

Singapore is ook een interessant geval. Toen het zich onafhankelijk maakte van Maleisia was de mening in de wereld dat Singapore als stadstaat geen toekomst had, en in armoede en irrelevantie zou wegzinken. Zie echter wat er werkelijk gebeurt is...

De overheid zal ALTIJD de voorwaarden creëren, de spelregels bepalen waar economische actoren zich aan moeten houden, dat is overal zo en zelfs de meeste liberalen zijn het daarmee eens. Het alternatief is anarchie. Het probleem is dat de economische actoren, de bezittende klasse, in kapitalistische derde wereldlanden de "spelmakers" beïnvloeden om de spelregels in hun belang, niet dat van de bevolking, te veranderen. Dat zie je trouwens ook, op beperktere schaal, in het Westen (vooral de VS).

Vandaar het belang van een degelijke grondwet die de macht van de overheid beperkt.
Onderschat verder ook niet de macht van de consument als economische actor.

In de meeste derde wereldlanden die ik ken is er net minder bureaucratie dan in België, België is echt een bureaucratische nachtmerrie. Als je in Kenya een zaakje wil beginnen neem je gewoon een advocaat ter hand, geef hem een paar 100 euro's,

Een paar honderd euros is voor de meeste Kenyanen meer dan een jaarinkomen. Dat lijkt me een behoorlijk hoge drempel op ondernemenschap.

Op de Filippijnen is het ook erg gemakkelijk, ik ken iemand die er een hotel begonnen is zonder toelating, nadien heeft hij het in orde gebracht door een registratienummer aan te vragen. In België komt daar een hele waslijst aan andere zaken bij kijken.

Je kan in derde wereldlanden inderdaad heel erg makkelijk in het informele deel van de economie blijven, maar dan heb je geen toegang tot vreemd kapitaal. En dat maakt het veel moeilijker om te ondernemen.
De peruaanse Econoom Hernando de Soto heeft hier onderzoek naar laten doen. Hij kwam er achter dat als je echt in de normale, reguliere economie aan de slag wil je echt maanden in de rij kan gaan staan.
Een ander probleem dat de Soto identificieerd is dat grondbezit vaak slecht geregeld is. Ga je in derde wereldlanden in de slums rondkijken dan zie je dat de huizen er van binnen vaak beter uit zien dan van buiten, dat de bewoners vaak goed gekleed zijn, en consumptiegoederen als TVs, koelkasten en modible telefoons.
Maar omdat ze geen eigendomspapieren voor hun huis hebben (het zijn immers squatters) zullen ze niet veel in hun huis zelf investeren. Want als ergens op het stadhuis men opeens op het idee komt dat het toch wel tijd wordt om weer eens een paar slums te ontruimen ben je je huis kwijt.
Slumbewoners investeren dus in dingen die je in dat geval kan meenemen.
De Soto zegt dan ook dat wat men in vele derde wereldlanden nodig heeft is dat men de informele eigendom formaliseert. Men moet landmeters het pad op sturen, en mensen die al jaren op een bepaald stukje land wonen of aan landbouw doen gewoon een officiëel eigendomsdocument geven. Dan kan iemand bijvoorbeeld een hypotheek nemen om zijn huis te verbeteren, of een bedrijf te starten. Dan kan je al het kapitaal dat al die "armen" al hebben eindelijk productief maken.

Cuba behoorde niet tot de armste minst ontwikkelde latijns amerikaanse landen, maar ook niet tot de betere, het behoorde tot de middenmaat, volgens uw cijfers, nog steeds. (behalve op indicatoren zoals gezondheidszorg en onderwijs, daar behoort Cuba nu tot de top van latijns-Amerika). Toch niet slecht voor een land dat al 50 jaar onder een streng embargo leeft. (want hoe je het ook draait of keert, natuurlijk heeft dat de economische ontwikkeling van Cuba ofgeremd)

Kwa onderwijs en gezondheidszorg behoorde Cuba in de jaren 50 ook al tot de top hoor. En wat het strenge embargo betreft, vergeet ook niet dat Cuba veel economische steun gekregen heeft, en volgens de cijfers van de Cubaanse overheid zelf is de economische waarde van de sovietsteun vele malen de economsiche schade van het embargo geweest.
En ten tweede: Cuba heeft het embargo aan zichzelf te danken.

Hij werd door de VS zelf in handen van de Sovjet Unie gedreven. De VS in die tijd waren niet tuk op democratische of hervormingsgezinde landen, ze hebben tal van democratische initiatieven in de kiem gesmoord, onder andere in Guatemala, Chile, enzovoort.

Je kent je geschiedenis slecht. De VS waren na de machtsovername door Castro bij de eersten om het nieuwe regime in Cuba te erkennen, en reageerden met het opheffen van de sankties die ze tegen Batista hadden uitgevaardigt. Castro reisde zelfs naar de VS om met President Eisenhower te praten. Eisenhower besloot Castro niet te ontvangen toen Ché in een paar weken meer mensen had laten terechtstellen dan Batista in zijn hele carrière. Het is van dan dat in een soort van escalatie van wederzijdse vergeldingsmaatregelen dat de relaties op korte tijd verzuurden.

Je kan de VS niet aanwrijven dat ze de democratie in Cuba in de kiem gesmoord hebben. Dat heeft Castro geheel zonder VS hulp gedaan.

Overigens, wat je de de VS verwijt, ingrijpen in andere landen, daar heeft Cuba zich zelf ook aan beschuldigt...