Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Frost
Ach ach wat een onzin wordt er hier toch gepost zeg. Als groot wielerliefhebber zowel actief als passief heb ik al verschillende keren parcours gereden die ze rijden in rondes, klassiekers. In een afdaling gaat het er erg snel aan toe. Om goed te kunnen afdalen moet je goed kunnen fietsen en elke profwielrenner kan wel zeer goed fietsen, maar er is vooral veel durf nodig. Afdalen is gewoon verstand op nul zetten, meer is het niet.
Die fietsen kunnen zeer hoge snelheden aan. De lichte carbon fiets biedt heel wat voordelen, maar ook heel wat nadelen. Renners moeten vaak de natuurelementen trotseren en op zo'n carbon fiets maak je wel vaker eens een uitschuiver en zeker bij slecht weer. Wouter Weylandt is een paar keer ongelukkig ten val gekomen, maar elke renner maakt wel eens een serieuze smak tegen het asfalt of je nu een amateur of een prof bent. Ik vermoed dat Wouter Weylandt na wat concentratieverlies gewoon de controle over het stuur heeft verloren en zo helaas zeer ongelukkig ten val is gekomen met de dood als gevolg. De Giro is wel extreem zwaar. Toch dragen de organisatoren geen verantwoordelijkheid. Eens om de zoveel jaar verliest er een renner helaas het leven bij een ongelukkige val. Toch blijft wielrenner een van de mooiste sporten die er zijn. Het is afzien, maar het geeft het lichaam en geest voldoening. Rijden door een woest berglandschap, eindeloze vlaktes, mytische cols beklimmen waar er eeuwige sneeuw ligt heerlijk toch. Mensen zouden beter eens wat meer gaan fietsen of andere sporten beoefenen. Als je ziet welke vetzakken onze maatschappij tegenwoordig rijk is.
|
Volgens de renner die achter hem reed was het gevaarlijkste deel van de afdaling achter de rug. Weylandt reed op dat moment eigenlijk tussen het peleton en een achtervolgend groepje. Hij keek achterom om te zien wat de afstand was om dan te beslissen of hij alleen de sprong naar voor zou wagen of als hij zou wachten op de achtervolgers. Net op dat moment was er een kleine knik in de weg en raakt hij met zijn pedaal een betonpaaltje met de gekende gevolgen.
Zoals sommigen hier zeggen is het inderdaad "gewoon" een arbeidsongeval en zijn er veel families die door dergelijke tragedies geraakt worden. Maar ik volg de koers wel en ik heb veel respect voor de gasten en ik leef met hen mee in een koers. Het voelt dan ook een beetje alsof je hen "kent". Als er dan zo eentje zoiets tragisch meemaakt dan raakt dat je wel wat en sta je even stil bij de vergankelijkheid van het leven maar je gaat daarna gewoon weer verder. Als ik zoiets in de krant lees en er geen gezicht op kan plakken dan sta ik daar veel minder bij stil, terwijl dat voor die mensen uiteraard even erg is.